ဘ၀ပညာ

Written by အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

Grand Mom

ပညာဟုဆိုလိုက္လွ်င္ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာကိုသာ ေျပး၍ ျမင္ၾက၏။ အမႇန္စင္စစ္ ပညာဟူသည္မႇာ အလြန္တရာပင္ က်ယ္ျပန္႔လႇ၏။ ဘ၀ပညာဟူသည္မႇာ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာႏႇင့္ မလံုေလာက္၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြတတ္ ေျမာက္၍ မဟာဘြဲ႕၊ ပီအိပ္ခ်္ဒီ စသည္ေတြရေစဦးေတာ့ ပညာျပည့္စံုၿပီဟူ၍ မဆိုႏိုင္ေသးေခ်။ ေက်ာင္းငယ္၊ ေက်ာင္းႀကီး၊ တကၠသိုလ္အသီးသီး တို႔မႇရေသာ ပညာသည္ ဘ၀ပညာ၏ နိဒါန္းမွ်သာ ရႇိပါေသး၏။

ဘ၀မႇာ အေနတတ္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။ အေနတတ္နည္းပညာသည္ ဘ၀ပညာပင္ျဖစ္၏။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုထူေထာင္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲ။ ဘ၀မႇာ အႏႇစ္သာရရႇိရႇိ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုေသမလဲ။ ေနနည္းေသနည္း ႏႇစ္ခုလံုးကို နားလည္ေသာပညာသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ ဒႆနိက ပညာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ စာေပပညာအျပင္ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ကေပးေသာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆဟူေသာ ဒႆနိကပညာဟု ဆိုက ပို၍နီးစပ္၏။

ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဟု ဆိုေသာ္ျငား စင္စစ္အားျဖင့္ စာေတြ႕ေလ့လာ၍ ကိုယ္ေတြ႕ႏႇင့္ ညႇိႏိႈင္းၿပီးမႇ ထြက္ေပၚလာေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆပင္ ျဖစ္၏။ သိပၸံပညာ၌ေသာ္မႇ တီထြင္မႈဟူသည္ ရႇိၿပီး အေၾကာင္းအရာ ပစၥည္းပစၥယ တို႔ကို အ ေၾကာင္းခံ၍ ေဆာင္ရြက္မႈမွ်သာျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔ကို ဆည္းပူးၿပီးမႇ မိမိ၏ ဘ၀ကေပးေသာ သင္ခန္းစာတို႔ျဖင့္ ႏိႈင္းခ်ိန္ယူရေသာ ပညာသည္ ဘ၀ ပညာျဖစ္၏။ 'မနတိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ' ဟူေသာ ၀ိၿဂိဳဟ္အရ သိတတ္သူကို လူဟုေခၚသည္။ အရစၥတိုတယ္ကလည္း 'လူသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ သိလိုေသာ ဆႏၵရႇိသည္' ဟုဆိုသည္။ လူသည္ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ရႇိေသာ သတၲ၀ါမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္အရင္းခံေၾကာင့္ပင္ သိလာ၊ တတ္လာ သည္။ ထိုသို႔ သိလာ၊ တတ္လာျခင္းေၾကာင့္ပင္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တိုးတက္လာခဲ့သည္။ အသိေတြ ျမင့္ေလ၊ အတတ္ေတြ ျမင့္ေလ လူေနမႈဘ၀ေတြ ျမင့္ေလျမင့္ခဲ့သည္။
ဘ၀ကို ဘယ္လိုထူေထာင္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲ။ ဘ၀မႇာ အႏႇစ္သာရရႇိရႇိ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုေသမလဲ။ ေနနည္းေသနည္း ႏႇစ္ခုလံုးကို နားလည္ေသာ ပညာသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။

လူသားသည္ သိခ်င္စိတ္ရႇိသည့္ အေလ်ာက္ ေလ့လာစူးစမ္းေနေသာေၾကာင့္ 'အသိ' ကို ရရႇိလာသည္။ အသိရႇိလာေသာေၾကာင့္ 'အတတ္'ေတြ ရရႇိလာသည္။ အသိေၾကာင့္ အတတ္ေတြ ေပၚလာသလို အတတ္ေၾကာင့္လည္း အသိေတြ ေပၚလာသည္။ အသိကို 'အသိပညာ'၊ အတတ္ကို 'အတတ္ပညာ'ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အသိခ်ည္းလည္း ပညာ မဟုတ္ေသး။ အသိႏႇင့္အတတ္ ေပါင္းစပ္ၿပီးေနာက္ ထိုေပါင္းစပ္မႈကို အေျချပဳကာ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီးကာမႇ ရရႇိလာေသာ အဆီအႏႇစ္သည္သာ 'ပညာ' ဟု ေခၚရေလသည္။

သိပၸံပညာ၊ ၀ိဇၨာပညာ စသည္ျဖင့္ အတတ္မ်ားစြာကို ပညာတတ္၍ ေခၚၾကသည္ကို မကန္႔ကြက္လိုေသာ္လည္း အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ဳိးအျပစ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းရႇိေသာ ၪာဏ္သည္သာ ပညာျဖစ္သည္။ ထိုပညာသည္ ဘ၀ပညာျဖစ္သည္။ 'ကြၽႏ္ုပ္၏ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဆိုရပါမူ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ သာမန္မွ်သာျဖစ္သည္။ ပို၍အေရးပါသည္မႇာ တစ္သက္ပတ္လံုး မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္လည္သင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္'ဟု အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး ဂ်ိန္းစ္ ေအမစ္ခ်နားက ဆိုခဲ့ေလသည္။

အေမရိကန္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ၀ီလ်ံေကာလ္ဟုန္းကလည္း 'ကြၽႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းဆရာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရႇင္၊ စစ္သား၊ ခရီးသည္၊ စာေရးဆရာဟူေသာ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို လုပ္ခဲ့သည္။ထိုလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္ တကၠသိုလ္ကမႇ အေျခခံပညာကို မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ကြၽႏ္ုပ္ကိုကြၽႏ္ုပ္ ျပန္လည္ပညာသင္ၾကားေပးမႈျဖင့္သာ ထိုလုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႔ကို လုပ္ခဲ့ရေလသည္'ဟု ဆိုခဲ့ေလသည္။

'လူတိုင္း၌ ပညာသင္ယူမႈ ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိ၏။ ပထမပိုင္းက သူတစ္ပါးက မိမိကို သင္ၾကားေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဒုတိယပိုင္းက မိမိကိုယ္ကို မိမိက သင္ၾကားေပးျခင္း ျဖစ္၏'ဟု ၿဗိတိသွ်သမိုင္းပညာရႇင္ အက္ဒြပ္ဂစ္မန္းက ဆိုခဲ့သည္။

ဘ၀ဟူသည္ သင္ခန္းစာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ပို႔ခ်ေနေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုဘ၀တကၠသိုလ္ထဲက ပညာရပ္ေတြကို ေန႔ေန႔ညည သင္ယူေနရမည္။ ထိုပညာရပ္ေတြသည္သာ ဘ၀အတြက္ လက္ေတြ႕အသံုး၀င္ေသာ ဘ၀ပညာေတြ ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕က ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရ ေက်ာင္းၿပီးၿပီဟု ဆိုၾကသည္။ ေက်ာင္းၿပီးတာေတာ့ မႇန္ပါသည္။ ပညာေရးကေတာ့ အခုမႇ စလံုးေရစသာ ရႇိေသးသည္။ ဘ၀ပညာသည္ 'တစ္သက္တာ ပညာေရး' ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ 'လူ႕ဘ၀ခရီးလမ္းကို အၾကမ္းသေဘာ ခင္းေပးလိုက္႐ံုမွ်သာ ရႇိေသးသည္။ လမ္းေခ်ာ မဟုတ္ေသးေပ။ လမ္းေခ်ာေအာင္ အျမဲတေစ သင္ယူ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရမည္။

ေက်ာင္းသင္ပညာကို အခြင့္မသာ၍ သင္ၾကားခြင့္ မရသူတို႔မႇာ ပညာေရးႏႇင့္စပ္၍ စိတ္ပ်က္ေနဖို႔ မလိုပါ။ စိတ္အားငယ္ေနဖို႔ မလိုပါ။ ဘြဲ႕ရမႇ ပညာတတ္သည္ဟူေသာ အယူအဆ အစြဲအလမ္းကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ အ မ်ားစု ေက်ာင္းစာမေတာ္ခဲ့ၾကပါ။ ေက်ာင္းမၿပီးခဲ့ၾကပါ။ ယခုေခတ္ သားသမီးကို ေက်ာင္းစာေမးပြဲ အဆင့္တစ္ရမႇ၊ အဆင့္ႏႇစ္ရမႇဆိုေသာ မိဘမ်ား အထူးသတိျပဳေစလိုပါသည္။ ေအာင္ျမင္မႈက ေတာင္းဆိုသည္မႇာ ပထမတန္းစား ၪာဏ္ရည္ၪာဏ္ေသြး မဟုတ္။ ပထမတန္းစား ဇြဲဟူေသာ ပညာရႇိတို႔စကား မႇတ္သားဖို႔လိုပါသည္။

ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္၊ ဆည္းပူးခ်င္စိတ္၊ သံုးသပ္ႏႇလံုးသြင္းခ်င္စိတ္၊ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္စိတ္ တို႔ကိုသာ ရႇင္သန္ေအာင္ ေမြးျမဴၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး 'တစ္သက္တာပညာ' ဆည္းပူးေရးတြင္ ေကာင္းစြာေဆာင္ ရြက္ပါက ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သင္ယူမႈကို ဘယ္ေသာအခါမႇ ရပ္မပစ္လိုက္ပါႏႇင့္ဟု ပညာရႇိတို႔က ဆိုပါသည္။

အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူတို႔၌ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသျဖင့္ ဘ၀ပညာႏႇင့္ ျပည့္စံုေနၾကသည္။ သူတို႔တစ္သက္တာ ဘ၀ပညာကို လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား ေပးလႇဴေနေသာ လူႀကီးသူမတို႔ မ်ားစြာရႇိၾကသည္။ ဘ၀ပညာကို လိုလားသူ လူငယ္လူရြယ္ တို႔သည္ ထိုလူႀကီးသူမတို႔ထံမႇ ဘ၀ပညာကို ဆည္းပူးရယူႏိုင္သည္။ ေခါင္းသံုးလံုးရႇိေသာ အဘိုးအုိကို ဆည္းကပ္ပါဟူသည္မႇာ ဤအဓိပၸာယ္ ျဖစ္၏။

ဘ၀ပညာသည္ အလႇပညာ ျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း ႐ုပ္ဆိုးက်ည္းတန္ မျဖစ္ေစရ။ သူမ်ားတကာေတြ ဘ၀ကိုလည္း ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ မျဖစ္ေစရ။ အတၲပရ ဘ၀ႏႇစ္မ်ဳိးလုံးကို အလႇဆင္ေသာ ပညာသည္ ဘ၀ ပညာ ျဖစ္သည္။

ဘ၀ပညာသည္ အတၲအတြက္လည္း ဒုကၡကို ေရႇာင္ရႇား၊ ပရအတြက္လည္း ဒုကၡေတြ ေဆာင္မထားဘဲ အတၲပရ ႏႇစ္ဦးႏႇစ္၀ သုခႏႇင့္ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေသာ ပညာျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ မည္သူ႕ကိုမွ် စိတ္ကသိကေအာင့္ မျဖစ္ေစဘဲ မည္သူကိုမွ် အေႏႇာင့္အယႇက္မေပးဘဲ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမႈကိုသာ ေပးေသာ ပညာျဖစ္သည္။

တတ္သိသူႏႇင့္ သိတတ္သူ ႏႇစ္မ်ဳိးတြင္ တတ္သိသူသာ ေပါမ်ား၍ သိတတ္သူ ရႇားပါးသတဲ့။ ဘ၀ပညာသည္ တတ္သိျခင္းမဟုတ္။ သိတတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မိဘအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ဆရာသမားအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ေက်းဇူးတရား ကိုလည္း သိတတ္သည္။ တာ၀န္ကိုလည္း သိတတ္သည္။ ၀တၲရားကိုလည္း သိတတ္သည္။ လူမႈေရးလည္း သိတတ္သည္။ ေျပာစရာ၊ ဆိုစရာ၊ သင္စရာမလိုဘဲ အသိတရားက သူ႕အလုိလုိရႇိသူ ျဖစ္သျဖင့္ အရာရာ၌ သိတတ္ျခင္းသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕စည္းကမ္းေတြသည္ သီးသန္႔သတ္မႇတ္ထားျခင္း မဟုတ္။ ကိုယ့္အသိတရားႏႇင့္ကိုယ္ လိုက္နာၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလိုက္သိ၊ အလိုက္တသိဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏႇင့္ သေဘာတရားသည္ ေနရာတိုင္း၌ လိုအပ္သည္။ ထိုအလိုက္သိမႈ၊ အလိုက္ တသိ ရႇိမႈသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။ ေလာကမႇာ အလိုက္သိမႈတစ္ခု မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္သည္။ အလိုက္မသိသူႏႇင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရ၊ ေနထိုင္ရတာေလာက္ ဆင္းရဲတာ ဘာမွ်မရႇိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလိုက္သိတတ္မႈေလး တစ္ခုေတာ့ လူတိုင္းမႇာ ရႇိေစခ်င္သည္။ ထိုဘ၀ပညာျဖစ္ေသာ အလိုက္သိတတ္မႈမႇေန၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ ေပၚလာသည္။ အားနာတတ္မႈ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္းတတ္မႈ၊ ေထာက္ထားမႈ၊ စာနာမႈ၊ ငဲ့ညႇာမႈ၊ ဦးစားေပးမႈ စေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္။

တစ္ဖက္သားကို အားနာတတ္မႈသည္ ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ထား၊ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားမႇ လာသည္။ ေနရာတိုင္း၌ အားနာဖို႔ မလုိေသာ္လည္း အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေလးတစ္ခု မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ေပ။ လူတို႔ၾကား၌ အေရးတႀကီး လိုအပ္ ေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားသည္ အားနာမႈမႇလည္း လာသည္။ ငဲ့ညႇာမႈ၊ စာနာမႈ၊ ေထာက္ထားမႈတို႔မႇလည္း လာသည္။ ထိုေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအက်င့္တို႔သည္ ဘ၀ပညာမႇေန၍ လာၾကသည္။

က်က္ၪာဏ္၊ မႇတ္ၪာဏ္တို႔သည္ အတတ္ပညာရပ္တို႔ႏႇင့္ ဆိုင္ေသာ္လည္း စဥ္းစားၪာဏ္၊ ဆင္ျခင္ၪာဏ္၊ ထိုးထြင္းၪာဏ္၊ သေဘာၪာဏ္၊ တခၤဏုပၸတၲိၪာဏ္၊ ဟာသၪာဏ္ စသည္တို႔ကား ဘ၀ပညာရပ္ႏႇင့္ ဆိုင္သြားသည္။ ကာလေဒသ ပုဂၢလကို ခြဲျခားနားလည္မႈ၊ ဌာနာ ဌာန ေကာသလႅၪာဏ္တို႔မႇာလည္း ဘ၀ပညာရပ္မႇသာ ရရႇိႏိုင္သည္။

ဘ၀ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသူ ဘ၀ပိုင္ရႇင္တိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ လႇခ်င္ၾကသည္။ လႇတပတ ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ ဘ၀ေတြ လႇဖို႔အတြက္ အဓိက လိုအပ္တာကေတာ့ 'ဘ၀ပညာရပ္'သာ ျဖစ္သည္။

ဧရာ၀တီႏႇင့္ မဲေခါင္

Written by ေအာင္မ်ဳိး
ဧရာ၀တီသည္ ျမန္မာတိုင္း ႏႇလံုးသားတစ္ခုဟုဆိုပါလွ်င္ မဲေခါင္သည္လည္း လာအိုတို႔၏ ႏႇလံုးသားပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သယံဇာတေပါမ်ားေသာ ျမန္မာတို႔အတြက္ ဧရာ၀တီသည္ ေစ်းႏႈန္းအသက္သာဆံုး ကုန္သြယ္လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ရာစုႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တာ၀န္ေက်ခဲ့သလို မဲေခါင္ႀကီးသည္ လာအိုတို႔ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႏႇစ္ေပါင္းၾကာရႇည္စြာ အက်ဳိးျပဳခဲ့သည္။ ဧရာ၀တီသည္ ျမန္မာကို ကမၻာက သိေစေသာ ကြၽန္းသစ္လံုးႀကီးမ်ား ေဖာင္ဖြဲ႕ေမွ်ာႏိုင္ရန္ ေျမာက္မႇေတာင္ဘက္သို႔ ေအးေဆးညင္သာစြာ စီးဆင္းေနသလို မဲေခါင္သည္လည္း မဖြံ႕ၿဖိဳး မတုိးတက္ေသးေသာ လာအိုတို႔အတြက္ ေတာင္ႏႇင့္ေျမာက္ကို အဆင္ေျပေျပ သြားႏိုင္ရန္ သြယ္တန္းထားေပးခဲ့သည္မႇာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

လာအိုကို မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးေသာဟု သံုးစြဲရသည္မႇာ ယခင့္ယခင္ ကာလမ်ားကို ရည္စူး၍ ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မႇာေတာ့ လာအိုသည္ ယခင္ႏႇင့္လံုး၀ ျခားနားသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

မဲေခါင္သည္လည္း ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေနရာမ်ားစြာ ဖဲ့ေပးထားရသည့္အတြက္ ျမစ္ေၾကာင္းခြန္အား ယခင္ကလို မေကာင္းေတာ့ဟု ဆိုၾကသည့္တိုင္ ဧရာ၀တီထက္ေတာ့ က်န္းမာေနဆဲ။ ဧရာ၀တီ၏ ေႏြရာသီ ေရအနက္မႇာ သာမန္ေခ်ာင္းလက္ တက္တစ္ခုလို တိမ္ပါးလႇသည့္ ေနရာေတြ မ်ားလႇေပမယ့္ မဲေခါင္ကေတာ့ ထိုေလာက္ အေျခအေန မဆိုးလႇေသး။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လာအိုသာမက ျမစ္အထက္က တ႐ုတ္ႏႇင့္ ျမစ္ေအာက္ဘက္က ထိုင္း၊ကေမၻာဒီးယား၊ဗီယက္နမ္ စသည္တို႔ပါ မဲေခါင္ကို အသံုးခ်ႏိုင္ေနၾကဆဲ၊ ေနရာအခ်ဳိ႕မႇလြဲ၍ ရာသီမေရြး ခရီးႏႇင္ႏိုင္ေနဆဲ ။
ဧရာ၀တီကေတာ့ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ တံတားႀကီးမ်ားေအာက္မႇာ ေအးေဆးညင္သာစြာ စီးဆင္းေနဆဲ၊ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမႇာ သဲေသာင္ေတြ ထပ္ထပ္ဆင့္လာသလို ေျမာက္ပိုင္းမႇာလည္း သဲေသာင္ေတြ ပိုပိုက်ယ္ျပန္႔လာေနေပမယ့္ ဧရာ၀တီကေတာ့ မဲေခါင္ကို အလႇခ်င္းၿပိဳင္ဖို႔ စိန္ေခၚေနဆဲ။ ထို႔အတူ ရာဇ၀င္အဆက္ဆက္မႇာ တစ္သားတည္းရႇိေနခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔အတြက္ မညီးမညဴ တာ၀န္ယူေနဆဲ။

ဧရာ၀တီသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေျမာက္ဘက္ ေရခဲေသာ ေတာင္ထိပ္ေတာင္ဖ်ားမႇ က်ဆင္းလာေသာ ေရမ်ားမႇအစျပဳကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမႇတစ္ဆင့္ ပင္လယ္ထဲသို႔ စီး၀င္သြားသည္ျဖစ္ရာ အစမႇအဆုံး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမႇာပဲ တည္ရႇိၿပီး ျမန္မာတို႔သာ ပိုင္ခဲ့သည္။ မဲေခါင္ကေတာ့ ျမန္မာအပါအ၀င္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားကပါ ပိုင္ဆိုင္သည့္အတြက္ ၀ိုင္း၀န္းခြဲေ၀သံုးစြဲသည္မႇာ အဆိုးမဆိုသာ၊ ဧရာ၀တီက ျမန္မာ့သမိုင္းမႇာ ထင္ထင္ရႇားရႇားပါခဲ့သည္ ျဖစ္ေပမယ့္ ယခုေတာ့ ေျပာင္းလဲလာေသာ ကမၻာႀကီးႏႇင့္ အတူ လိုက္ပါရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

မဲေခါင္ႏႇင့္ခြဲျခားမရေသာ လာအိုတို႔သည္ နည္းပါးလႇေသာ လူဦးေရေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြႏႇင့္စာလွ်င္ အရင္တုန္းက အေနာက္ဘက္ ေရာက္ခဲ့ရေသာ္လည္း ေအးေဆးသိမ္ေမြ႕ေသာ သူတို႔ဘ၀ႏႇင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ တိုးတက္မႈကို တျဖည္းျဖည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လာၾကသည္။ လာအိုဆိုတာ ႏိုင္ငံေသးေသးေလးက လူေတြ ေႏႇးေႏႇးဟု အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကသည့္သူေတြ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္လာၾကသည္။ လာအိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံခ်က္မ်ားစြာႏႇင့္အတူ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ဖူးသည့္ ျမန္မာပညာရႇင္ေတြကိုယ္တိုင္ပင္ ယေန႔လာအိုကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏႇင့္ ၾကည့္ေနၾကရေလၿပီ။ ဆိုရပါလွ်င္ ၂၀၀၉ ခုႏႇစ္က အေရႇ႕ေတာင္အာရႇ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ(SEA GAME)ကိုပင္ အိမ္ရႇင္အျဖစ္ လက္ခံက်င္းပႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႔၏ တိုးတက္မႈကို ထိုအားကစားၿပိဳင္ပြဲက မႇတ္ေက်ာက္တစ္ခုအျဖစ္ ရႇိေနမႇာ ျဖစ္သည္။ ဒါတင္မကေသး ၂၀၁၀ ျပည့္ႏႇစ္ အကုန္ေလာက္မႇာ စေတာ့ရႇယ္ယာေစ်းကြက္ပင္ ဖြင့္လႇစ္ေတာ့မည္ ဟူေသာ သတင္းမ်ား မၾကာခင္က ထပ္မံၾကားျပန္ရာ လာအိုကို အားက်စရာတစ္ခု ထပ္တိုးျပန္ေတာ့သည္။

မဲေခါင္ျမစ္ႀကီးတစ္ခုတည္းကိုသာ အားကိုးရေသာ သူတို႔ေတြ၏ဘ၀သည္ ဧရာ၀တီ၊ သံလြင္၊ စစ္ေတာင္း၊ ခ်င္းတြင္း စသည့္ ျမစ္မႀကီးေလးသြယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ျမန္မာတို႔ထက္ သမိုင္းအစဥ္အဆက္မႇာ ေနာက္က်ခဲ့သည္ မႇန္ေသာ္လည္း ယခုအခါမႇာေတာ့ စနစ္က်ေသာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ အံ့စရာေကာင္းေအာင္ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔သည္လည္း စက္မႈအင္အားႀကီးေသာ အိမ္နီးခ်င္းတို႔လက္ထဲ သစ္ေတာသယံဇာတမ်ား ပါသြားခဲ့သည္။ သစ္ေတာမ်ား ေလ်ာ့နည္းျခင္းႏႇင့္အတူ မဲေခါင္ ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းတို႔သည္ လာအိုတို႔၏ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေစခဲ့သည္မႇာ မႇန္ေသာ္လည္း လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေရာက္ေအာင္ ျမင့္မားေစခဲ့သည္။

၂၀၀၈ သႀကၤန္ရက္တုန္းက လာအိုတို႔၏ ေရႇးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ လြန္ပရာဘန္ကို အလည္ေရာက္သြားခဲ့ရာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏႇစ္မ်ားကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္သည့္ လာအိုကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ပုဂံလို ေရႇးေဟာင္း အေမြအႏႇစ္ေတြ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး ရႇိတာမဟုတ္ေပမယ့္ ရႇိသည့္ ဘုရား ေက်ာင္းကန္မ်ားကို ေရႇးမူမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားသည္မႇာ အတုယူစရာ ေကာင္းလႇသည္။ ေရႇးၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ ႐ိုးရာမပ်က္သည့္ အလႇတန္ဖိုးက တစ္ဖက္၊ ၿမိဳ႕သစ္၏ တိုးတက္မႈျပယုဂ္က တစ္ဖက္ သီးျခားျဖစ္ေအာင္ စီမံထားသည္မႇာလည္း ေငးၾကည့္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ႇမ္းကလို ေျမၾသဇာေကာင္းမြန္မႈ မရႇိေပမယ့္ မဲေခါင္ျမစ္ေၾကာင့္ တံငါလုပ္ငန္းက ေဒသခံတို႔ဘ၀ ဖူလံုေစသည္။ဧရာ ၀တီကေတာ့ သားငါးဖူလံု႐ံုသာမက ျမစ္၀ႇမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စိုက္ပ်ဳိးေရးပါ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္သည့္တိုင္ လာအိုတို႔၏ဘ၀ကို ဘာေၾကာင့္ မမီတာပါလိမ့္ဟု ရင္ထဲက ေတြးမိသည္။

ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မႇာ စိုက္ပ်ဳိးဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းမြန္ေသာ ႏုန္းတင္ေျမ မ်ားစြာရႇိသည္။ ျမစ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း တိမ္းပါးလာသည္ႏႇင့္အတူ ေသာင္ခံုက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ႀကီးေတြမႇာလည္း ရာသီသီးႏႇံမ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ႀကီး၏ အစေျမာက္ဘက္မႇ ေတာင္ဘက္အဆံုးတိုင္ေအာင္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္တိုင္ေအာင္ ဧရာ၀တီကို အမႇီျပဳေနၾကသူေတြထက္ မဲေခါင္သားေတြက ပို၍အဆင္ေျပေနၾက ပါသနည္းဟု မဲေခါင္ကမ္းပါးမႇာ ထိုင္ရင္း စကားစပ္မိသည္။ လြန္ပရာဘန္မႇာ ဘယ္ေနရာသြားသြား သန္႔ရႇင္းေနသည္ကို ထူးထူးျခားျခား သတိျပဳမိသည္။ ဆင္းရဲေသာ ရပ္ကြက္အခ်ဳိ႕မႇာ အိမ္ေတြေသးေသးကုပ္ကုပ္ ဆိုေပမယ့္ စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာေတာ့ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဆီက လမ္းမႀကီး အပါအ၀င္ ဘယ္လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမႇ ကြမ္းတံေတြး၊ အမိႈက္ စသည္တို႔ကို မေတြ႕ရ။ ထိုအခ်က္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီးသာသည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ ၆း၀၀ နာရီခန္႔တြင္ မိမိတို႔၏ အိမ္ေရႇ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႔ရႇင္းေရး လုပ္ထားၾကသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။

ကိုယ္ပိုင္ျခံ၀င္းမႇာသာမက အမ်ားပိုင္ ေနရာမ်ားမႇာလည္း စည္းကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္ထားတာမ်ဳိး မရႇိတာေၾကာင့္ လာအိုတို႔ စည္းကမ္း၏ တန္ဖိုးကို သိေနၾကသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္းခိုသည့္ ဟိုတယ္မႇ စားပြဲထိုးေလးႏႇင့္ ရက္ အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ရင္းႏႇီးလာ၍ ေမးၾကည့္ရာ ၎မႇာ ဗီယက္နမ္ နယ္စပ္နားက ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားေလးျဖစ္ၿပီး လြန္ပရာဘန္ တကၠသိုလ္မႇာ ပညာသင္ၾကားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအလုပ္မႇာလည္း ၎အတြက္ တကၠသိုလ္က စီမံရႇာေဖြေပးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ႏႇင့္ အလုပ္ခ်ိန္ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားေပးေၾကာင္း သိရ၍ အလြန္အံ့ၾသမိသည္။ ထိုစနစ္က ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္ တို႔လို ႏိုင္ငံႀကီးေတြမႇာ က်င့္သံုးေနၾကတာ ၾကားဖူးခဲ့ရာ ယခုေတာ့ လာအိုမႇာ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္လို႔ ေနေတာ့သည္။

ၿပီးေတာ့ ထိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေနထိုင္ရာ အေဆာင္ စီစဥ္ေပး႐ံုသာမက သြားလာေရးအတြက္ ဆိုင္ကယ္လည္း အရစ္က် အေႂကြးစနစ္ျဖင့္ ေရာင္းေပးထားသည္။ လက္ကိုင္ဖုန္း ဆိုတာကေတာ့ လာအိုမႇာ လမ္းေဘး ငါးကင္ေရာင္းသူက အစ ကိုင္ေနၾကေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမႇာ တကၠသိုလ္ေတြ လာအိုထက္ အမ်ားႀကီးမ်ားသည္။ ပညာတတ္ေတြလည္း သူတို႔ထက္ မ်ားစြာပိုသည္။ ဒါေပမဲ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ကို သူတို႔လို မရႏိုင္ေသးတာေတာ့ ဘယ္သူမႇ ျငင္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

မဲေခါင္ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္က တံငါသည္ေတြဘ၀က ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚက တံငါသည္မ်ားထက္ ပို၍သာယာလႇသည္။ ၀င္ေငြမႇာ ဧရာ၀တီသားေတြ ပို၍သာလိမ့္မည္ဟု ထင္စရာရႇိမိေပမယ့္ ဧရာ၀တီသားေတြထဲက ခ်မ္းသာသူေတြသာ သူတို႔ ထက္ သာလိမ့္မည္ဆိုတာ ေမးေနစရာမလို။ တံငါသည္ေတြထဲမႇာ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏႇင့္ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ေနရသူေတြ ရႇိေနေပမယ့္ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ အနည္းငယ္သာ ရႇိေတာ့သည္ဟု လြန္ပရာဘန္သား တံငါသည္က ေျပာျပသည္။ သူသည္ တံငါအလုပ္အျပင္ တစ္ဖက္က ခရီးသြားမ်ားအတြက္ စက္ေလႇေမာင္းသည့္ လုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ကိုင္သူျဖစ္၍ ၀င္ေငြႏႇစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ အဆင္ေျပေနေလသည္။ အလုပ္တစ္ခု မေကာင္းလွ်င္ ေနာက္တစ္ခုက ကာမိေစသည္။

ဧရာ၀တီသား ေရလုပ္ငန္းသမားေတြအတြက္ နာဂစ္ႏႇိပ္စက္ၿပီး ေနာက္မႇာ ႂကြက္ေတြကပါ ေသာင္းက်န္း၍ ေတာ္ေတာ္အလူးအလဲ ခံေနၾကရသည္။ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသည့္ ဧရာ၀တီသားေတြျဖစ္၍သာ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ေနႏိုင္ ၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဧရာ၀တီျမစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီး တံတားႀကီး ခုနစ္စင္း၊ တည္ေဆာက္ဆဲ တံတားေလးစင္း ရႇိေနသည္။ ျမစ္ကိုျဖတ္သန္း တည္ေဆာက္ထားသည့္ တံတားမ်ားက ျမစ္၏အေရႇ႕ဘက္ကမ္းႏႇင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေဒသ မ်ားကုိ ဆက္သြယ္ေပးလ်က္ရႇိသည္။

ဧရာ၀တီကေတာ့ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ တံတားႀကီးမ်ားေအာက္မႇာ ေအးေဆးညင္သာစြာ စီးဆင္းေနဆဲ၊ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမႇာ သဲေသာင္ေတြ ထပ္ထပ္ဆင့္လာသလို ေျမာက္ပိုင္းမႇာလည္း သဲေသာင္ေတြ ပိုပိုက်ယ္ျပန္႔လာေနေပမယ့္ ဧရာ၀တီကေတာ့ မဲေခါင္ကို အလႇခ်င္းၿပိဳင္ဖို႔ စိန္ေခၚေနဆဲ။ ထို႔အတူ ရာဇ၀င္ အဆက္ဆက္မႇာ တစ္သားတည္း ရႇိေနခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔အတြက္ မညီးမညဴ တာ၀န္ယူေနဆဲ။ ေနာင္ႏႇစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရႇင္သန္ေနဦးမႇာလဲ ဆိုသည့္ အေရးအတြက္ အေျဖက ခက္မႇာ အမႇန္။
http://www.news-eleven.com

စိတ္ဆိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္

စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဆိုရင္၊ စိတ္ဆင္းရဲရင္၊ စိတ္ဆိုးရင္၊ေဒါသ၊ေသာက၊ဣႆာမစၦရိယစတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြ ၀င္လာရင္ အေၾကာင္း ရင္းကိုရွာျပီးေဖ်ာက္ပါတဲ့။

မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္ ၀ိတကၠသဏၭာနသုတ္မွာလာတဲ့ အကုသိုလ္ကိေလသာ၀င္ရင္ ပယ္နည္းငါးနည္းထဲက တစ္ခုပါ။ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာျပီး ပယ္ပါတဲ့။

ဘယ္လိုရွာျပီးပယ္မလဲ....?

၀ိတကၠသဏၭာနသုတ္မွာ စိတ္ဆိုးရင္ စိတ္ညစ္ရင္ စိမ္မခ်မ္းသာဘူးဆိုရင္ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြျပီး ေဖ်ာက္ပါလို႕ ေဟာၾကားထား ပါတယ္။
ပထမေတာ့ အေၾကာင္းရင္းရွာျပီး ေဖ်ာက္ပါဆိုတာကို သိပ္ျပီးသေဘာမေပါက္ပါဘူး။
အ႒ကထာပါ တြဲၾကည့္လိုက္မွ အ႒ကထာက အေၾကာင္းရင္းရွာပံုကို ၀တၴဳေလးထုတ္ျပျပီး
ရွင္းျပပါတယ္။
၀တၴဳေလးက အားလံုးၾကားဖူးတဲ့ ၀တၴဳေလးပါ။ အတန္းေက်ာင္းဖတ္စာထဲမွာေတာင္ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဥသွ်စ္သီးမွည့္ ေၾကြက်တာကို ေျမျပိဳပါျပီဆိုျပီး ထြက္ေျပးတဲ့ ယုန္ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ပါ။ ယုန္ကေျပးေတာ့ က်န္တဲ့ေတာတြင္းက သတၲ၀ါေတြက လည္း
ေျမျပိဳတယ္ဆိုျပီး ယုန္ေနာက္ကလိုက္ေျပးၾကတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားအေလာင္းျခေသၤ့မင္းက အေၾကာင္းရင္းရွာျပလိုက္မွ သတၲ၀ါအားလံုး ခ်မ္းသာသြားတဲ့ ၀တၴဳေလးပါ။
အ႒ကထာဆရာက ဒီ၀တၴဳေလးကို ထုတ္ျပျပီး ဘုရာေလာင္းျခေသၤ့မင္းက ဥသွ်စ္သီးေၾကြက်တာ၊ ေျမျပိဳတာမဟုတ္ဘူး လို႕ အေၾကာင္း ရင္းရွာျပီး
ေဖ်ာက္ေပးသလို ျပႆနာျဖစ္လာရင္ အေၾကာင္းရင္းရွာေဖ်ာက္ဖို႕ ရွင္းျပထားပါတယ္။

အ႒ကထာဆရာက ပုံ၀တၴဳေလးနဲ႕ ရွင္းျပလိုက္မွ ပိုသေဘာေပါက္သြားတာပါ။ ဒါနဲ႕ပတ္သက္လို႕ လတ္တေလာ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကေလးကိုပါတြဲျပီး ေျပာျပပါေရေစဦး။ ဟို....ေရွ႕ပိုင္းေလးမွာ စာေရးသူက စိတ္ေတြဆိုးေနတာပါ။ ဒီစာမေရးခင္ေလးကမွ စိတ္ဆိုးေျပသြားတာပါ။ ဘယ္သူ႕ကို စိတ္ဆိုးေနတာလဲဆိုတာေတာ့ ေနာက္မွပဲေျပာရေအာင္ပါ။

စာေပေလာကမွာ ေတာင္းစာမူနဲ႕ ပို႕စာမူဆိုတာရွိပါတယ္။ ေတာင္းစာမူဆိုတာက
အယ္ဒီတာက စာေရးဆရာကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လာေတာင္းတာပါ။
ေတာင္းစာမူျဖစ္တဲ့အတြက္ အယ္ဒီတာက ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ
ထည့္ေပးရမွာ ျဖစ္သလို မဂၢဇင္းထြက္တဲ့အခါမွာလည္း စာေရးဆရာဆီကို
ကိုယ္တိုင္လာမပို႕ႏိုင္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လႊတ္ျပီး ပို႔ခိုင္းရမွာပါ။
ပို႕စာမူကေတာ့ စာေရးဆရာက အယ္ဒီတာဆီ သြားပို႕တာပါ။ ဒီစာမူကိုေတာ့ အယ္ဒီတာက သံုးခ်င္သံုးမယ္၊ မသံုးခ်င္မသံုးဘူး။ သံုးလို႕စာမူပါရင္လည္း စာေရးဆရာက
မဂၢဇင္းကို ကိုယ္တိုင္လာထုတ္ေပေတာ့။
ဒါေတာင္းစာမူနဲ႕ ပို႕စာမူကြာျခားခ်က္ပါ။

တစ္ေလာဆီက မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္က စာေရးသူဆီ စာမူလာေတာင္းပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ လာေတာင္းတာပါ။ ဒီေတာ့ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေဟာ...မဂၢဇင္းထြက္လာေတာ့ စာေရးသူဆီ စာအုပ္လာမပို႔ပါဘူး။ ဒီေတာ့ စာေရးသူက ထြက္ထြက္ခ်င္း လာမပို႕ရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ေတြဆိုးေနတာပါ။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုေပမယ့္ ရင္ထဲကပဲၾကိတ္ဆိုးေနတာပါ။
အျပင္ကို ထြက္ဆိုးမျပပါဘူး။ အျပင္ထြက္ဆိုးျပတာ မဟုတ္ေတာ့
ကိုယ္စိတ္ဆိုးမွန္း အျပင္က လူေတြလည္း သိခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။
၄-၅ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးလုပ္သူက ေရာက္လာျပီး
စာအုပ္လည္းကပ္ရင္း "ဦးဇင္းရယ္ ဦးဇင္း ဒကာၾကီး ကေဆးရုံတက္ လိုက္ရတယ္။
ခြဲစိတ္မႈလည္းျပဳလုိက္ရတယ္။အဲဒါေဆးရုံေပၚမွာ ဦးဇင္းေလးကို စာအုပ္သြားပို႔လိုက္ဦး။ ဦးဇင္းေလး
စိတ္ဆိုးဦးမယ္လို႕ တစ္ခ်ိန္လံုးေျပာေနတာ။ တပည့္ေတာ္တို႕ကလည္း
ဦးဇင္းေလးစိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူး။ ေမတၲာနဲ႕ေနတဲ့ ဦးဇင္းေလးပါလို႕ေတာင္ ျပန္ေျပာ ရတယ္ဘုရား" လို႕ေျပာျပပါတယ္။

'ေတာ္ပါေသးရဲ႕' လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားတလိုက္မိပါတယ္။ တကယ္လို႕သာ မဂၢဇင္းလာမပို႕ရေကာင္းလားဆိုျပီး မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဖုန္းေတြဘာေတြ ဆက္ျပီးေကာလိုက္မိရင္ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့မွာပါ။ ကိုယ့္ကိုလည္း မဂၢဖင္းတိုက္က အထင္ေသးသြားမွာပါ။

ေတာ္ေတာ့္ ေတာ္ေသးပါတယ္။ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုေပမယ့္က အျပင္ထြက္မဆိုးဘဲ ရင္ထဲမွာပဲ ၾကိတ္ဆိုးေနတာဆိုေတာ့ အမွတ္ ေရာ့မသြားေတာ့ပါဘူး။

အေၾကာင္းရင္းသိလိုက္ရေတာ့ အလိုလို ခြင့္လႊတ္ျပီးသားျဖစ္သြားသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ျပန္စိတ္ဆိုးသြားမိပါတယ္။ အေၾကာင္း ရင္းကို
မစံုစမ္းဘဲ ကိုယ့္အထင္နဲ႕ ကိုယ္ေတြးျပီး သူတစ္ပါးကို စိတ္ဆိုးေနမိလို႕ပါ။
ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲကလည္း အလိုလို သူတို႕ကိုျပန္အား နာေနမိျပန္ပါတယ္။
ျဖစ္ပံုကအဲဒီလိုပါ။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ နိဗၺာန္ဆိုေပမယ့္ နိဗၺာန္မရေသးခင္ ၾကားကာလမွာ ေနနည္း၊တိုင္နည္း၊စားနည္း၊ေသာက္ နည္း၊ေနာက္ဆံုး အနိမ့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေရအိမ္တက္နည္းအထိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အေသးစိတ္ေဟာျပေပးထားခဲ့ပါတယ္။

လူေတြ မသိလိ္ု႕ရယ္၊ မက်င့္သံုးလို႕ရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးတာ၊
စိတ္ညစ္တာ၊စိတ္မခ်မ္းသာတာ၊ စိတ္ေကာက္တာ၊ စိတ္နာတာ၊ စိတ္ပ်က္ တာ
စသည္ေတြျဖစ္ေနရတာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ အေၾကာင္းရင္းရွာ
ေဖ်ာက္ပါလို႕ေဟာထားေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပႆနာ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္
အေၾကာင္းရင္းရွာဖို႕ထက္ ျပႆနာကို ျပႆနာနဲ႕ေျဖရွင္းဖို႕ပဲ
အရင္စဥ္းစားလိုက္ၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ "ျပႆနာျပီးရင္ ျပႆနာပဲ"
ဆက္ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာပါ။ ျပႆနာျဖစ္ျပီဆိုရင္ စိတ္ဆိုးမႈ၊စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊စိတ္မခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ညစ္မႈစတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြက လည္း ၀င္လာေတာ့တာပါ။
'ငါ့ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တာပဲ' ဆိုျပီးစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တဲ့သူကိုမုန္း၊ မုန္းေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲေတာ့ မုန္းနဲ႕
စိတ္ဆင္းရဲေၾကာ မုန္းေၾကာေတြ ရွည္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးရလာဒ္ကေတာ့
ထပ္ဆင့္စိတ္ဆင္းရဲရတာပါပဲ။

စိတ္ဆင္းရဲသြားေတာ့ ကိုယ္ကသူ႕ကို မျမင္ခ်င္၊ သူက ကိုယ့္ကိုမျမင္ခ်င္နဲ႕
သူတက္တဲ့ပြဲ ကိုယ္မတက္၊ ကိုယ္တက္တဲ့ပြဲ သူမတက္နဲ႕ ရလာဒ္ေတြကေတာ့
ေကာင္းကြက္တစ္ကြက္မွကို မရွိေတာ့တာပါ။
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ့သမွ် ျဖစ္စဥ္အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အေၾကာင္းရင္းမရွာခဲ့မိလို႕ မွားခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

စာေရးသူဘ၀မွလည္း ကိုယ္ကအေၾကာင္းရင္းမရွာမိလို႕ စိတ္ဆိုးခဲ့ရတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဖူးပါတတယ္။
တခ်ိဳကိုေတာ့ ရင္ထဲကပဲစိတ္ဆိုးေနျပီး တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး စိတ္ဆိုးမိလိုက္ပါတယ္။
ရင္ထဲကပဲ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္လိုက္ေပမယ့္
ကိုယ္ပဲခံစားေနရေပမယ့္ အျပင္ထြက္ျပီး စိတ္ဆိုးျပလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့
မိတ္ပ်က္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေတာ့ အပိုင္းသံုးပိုင္းထြက္လာပါလိမ့္မယ္။

ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာတဲ့အခါ အေၾကာင္းရင္းရွာေဖ်ာက္ပစ္တာရယ္၊ ရင္ထဲမွာပဲ က်ိတ္စိတ္ဆိုးေနတာရယ္၊ အျပင္ထြက္ျပီး စိတ္ဆိုး ျပလိုက္တာရယ္ပါ။

အေၾကာင္းရင္းရွာျပီးေဖ်ာက္တဲ့နည္းကို မက်င့္သံုးႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ စိတ္ဆိုးခ်င္သပဆိုရင္လည္း ရင္ထဲမွာပဲ ဆိုးလိုက္ပါ။

ရင္ထဲမွာပဲ ဆိုးေနတာဆိုေတာ့ ျပႆနာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို
သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကပိုေနျမဲ က်ားေနျမဲဆက္ေနျပီး သူေျပာ
လာတဲ့အတိုင္း ေခ်ာ္လဲရာ ေရာထိုင္လိုက္ရုံပါပဲ။
ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ဆိုးမႈက အျပင္ထြက္ျပီး ဆိုးျပထားတာမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ သိကၡာမက်ေတာ့သလို မိတ္လည္းမပ်က္ေတာ့ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ "၀ုန္းဒိုင္း"ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲ ပစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းသိလိုက္ရတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ကာလတစ္ခုၾကာသြားျပီး စိတ္ေအးသြားတဲ့အခါက်မွ ကိုယ္ျပဳမူခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ေရာ။

တခ်ိဳ႕ျပႆနာေတြဟာ ကာလတစ္ခုေလာက္သည္းခံေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ရက္ရွည္လရွည္ ႏွစ္ခ်ီျပီး ဘယ္သူမွ ဆိုးမေနႏိုင္ပါဘူး။ ကာလေလးတစ္ခုလြန္ေျမာက္သြားရင္ ေျပသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ေတြ၊ သမိုင္းေတြ၊ ရာဇ၀င္ေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း အေၾကာင္းရင္းမရွာမိလို႕ ဆံုးရႈံးနစ္နာသြားရတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

အေတြးထဲမွာ လတ္တေလာေပၚလာတာေလးက သေရေခတၲရာ သမိုင္းေလးပါ။

သေရေခတၲရာေခတ္ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့မင္းက ဒြတၲေပါင္မင္းၾကီးပါ။
ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္က သုပညာမင္းပါ။ သေရေခတၲရာ ေခတ္ဟာ မင္းဆက္ေပါင္း
(၂၅)ဆက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

မင္းဆက္ (၂၅)ဆက္ထဲက ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ သုပညာမင္း အေၾကာင္းေျပာျပရေအာင္ပါ။

တစ္ေန႕မွာ သုပညာမင္းဟာ ကမ္းယံျပည္မွာ မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေနလို႕
စစ္ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ အင္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႕ တိုက္လိုက္ တဲ့အတြက္
စစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုပညာမင္းဟာ အဲဒီ ကမ္းယံျပည္မွာပဲ
ေနေနလိုက္ပါတယ္။ စစ္သည္ မွဴးမတ္ေတြကေတာ့ သေရေခတၲရာကိုပဲျပန္ခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနေနလိုက္သလဲဆိုရင္ သံုးႏွစ္အထိေတာင္ ေနေနလိုက္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္ျပည့္မွပဲ သေရေခတၲရာျပည္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။

သေရေခတၲရာျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ တိုင္းျပည္က အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မျငိမ္မသက္ေတြ ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေရွ႕ထြက္ စေကာနဲ႕ ဆန္ျပာေနပါတယ္။ ဆန္ျပာေနတုန္းမွာပဲ ေလေပြၾကီးတစ္ခု
ေ၀ွ႕တိုက္လိုက္ျပီး အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာရွိတဲ့ စေကာလည္း
ေလေပြၾကီးထဲကို လြင့္တက္ျပီး ပါသြားပါတယ္။

ေလေပြေနာက္ကို စေကာရုတ္တရက္ လြင့္ပါသြားေတာ့ "ငါ့စေကာ ငါ့စေကာ" လို႕ေအာ္လည္းေအာ္ စေကာေနာက္ကိုလည္း ေျပးလိုက္သြားပါတယ္။

"ငါ့စေကာ ငါ့စေကာ" ဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့ က်န္တဲ့အိမ္ထဲက လူေတြကပါ ထြက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထြက္ၾကည့္တဲ့ လူေတြရဲ႕နားထဲမွာ ဘယ္လိုၾကားျပီး ဘယ္လိုနားလည္သြားသလဲဆိုေတာ့ "ငစေကာစစ္တပ္ၾကီး ခ်ီလာျပီ၊ ငစေကာစစ္တပ္ၾကီး ခ်ီလာျပီ" လို႕ၾကားျပီး နားၾကားမႈလြဲသြားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ျပည္သူျပည္သားေတြက ငစေကာတပ္ၾကီးကို ေၾကာက္ လန္႕ျပီး မိသားစုလိုက္ ကိုယ္စီထြက္ေျပးၾကပါေတာ့သတဲ့။

အျပင္မွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႕ ဆူညံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သုပညာမင္းဟာလည္း မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သုပညာမင္းဟာ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါတယ္။ နတ္ရြာစံသြားပါတယ္။
အဲဒီမွာတင္ သေရေခတၲရာျပည္ၾကီး ပ်က္စီးသြားရသလို သေရေခတၲရာမင္းဆက္လည္း ျပတ္သြားရပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ျပည္မင္းဆက္ျပတ္သြားတဲ့ အတြက္ သုပညာရဲ႕ေနာက္မွာ နဂရဆိႏၷဆိုတဲ့ အမည္ထပ္ဆက္ျပီး သုပညာ
နဂရဆိႏၷမင္းလို႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမည္တြင္သြားေတာ့တယ္။
နဂရ-ကျမိဳ႕၊ဆိႏၷ-ကျပတ္ေတာက္တယ္လို႕ အဓိပၸာယ္ထြက္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘာငစေကာစစ္တပ္ၾကီးမွ ခ်ီမလာခဲ့ပါဘူး။ "ငါ့စေကာ" ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ပ်က္စီးသြားရသလို မင္းဆက္လည္း ျပတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္နဲ႕ မင္းဆက္တစ္ခုကို ေျပာင္းလြဲသြားႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

တကယ္လို႕သာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငစေကာစစ္တပ္ၾကီး ခ်ီလာတာမဟုတ္ဘူး။
စေကာလြင့္သြားတာ ဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေပးႏိုင္တဲ့
ပညာရွိတစ္ေယာက္ေယာက္သာ ထြက္ေပၚခဲ့ရင္ အခုလိုျဖစ္သြားရမွာ
မဟုတ္ဘူးလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ တရားသေဘာနဲ႕ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ျဖစ္ျပီး
ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ပ်က္ သြားရတဲ့သေဘာပါ။ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလံုးဟာ
တစ္ေန႕ေသာအခါမွာ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ခုနဲ႕ ပ်က္ဆီးၾကရမွာပါ။
ဘာမွမတည္ျမဲပါဘူး။ ဘာမွမတည္ျမဲလွတဲ့ တရားသေဘာေလးကို ဆင္ျခင္ျပီး မပ်က္ဆီးခင္ေလးမွာ အဓမၼအမႈကို မျပဳမိဖို႕ဘဲ အေရးၾကီးပါတယ္။

ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြးမိရင္ ဆိုးေနတဲ့စိတ္ေတာင္
ဘယ္ရွာလို႕ရွာရမွန္း မသိေအာင္ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေသခ်ာ
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မပ်က္ဆီးခင္ေလးမွာ စိတ္ဆိုးျခင္းကို ဘာျဖစ္လို႕
အခ်ိန္တစ္ခုလုပ္ျပီး ေပးေနရေတာ့မွာလဲေလ။

ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ဆိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာၾကည့္လိုက္ပါဦး။ မဆိုးရရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႕ဆိုရင္လည္း ရင္ထဲ မွာပဲဆိုးလိုက္ပါေတာ့။

Ref : ရေ၀ႏြယ္ ( အင္းမ )

ႀကာပြင့္စားသူမ်ား'

ၾကာပြင့္စားသူမ်ား'
(ဂ်ဴး)

'အိုဒက္ဆီ'တြင္ ဟိုးမားေရးထားသည့္ 'ၾကာပြင့္စားသူမ်ား'အေၾကာင္းကိုဖတ္ရသည့္အခါ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ တမ္းတမႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ကြၽန္မလည္း ၾကာပြင့္ေတြ စားခ်င္လိုက္တာ။

ဟိုးမား၏ 'ၾကာပြင့္စားသူမ်ား'သည္ ပင္လယ္ျပင္ထဲက ကြၽန္းကေလးတစ္ကြၽန္းတြင္ေနထိုင္သည္။ ဟိုးမား၏သေဘၤာ ထိုကြၽန္းသို႔ဆိုက္ကပ္မိေသာအခါ ကြၽန္းသူ ကြၽန္းသားမ်ားသည္ ဘယ္လိုလူသတၲ၀ါမ်ိဳးလဲ၊ ရန္ျပဳမွာလား၊
ရိုင္းစိုင္း သလားစသျဖင့္ မသိရေသးေသာေၾကာင့္ စာေရးသူက
သေဘၤာသားႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကိုလႊတ္ျပီး စနည္းနာ စံုစမ္းခိုင္းသည္။ ျပန္မလာ၊ သတင္းလည္း ျပန္မပို႕၊ တကယ္ေတာ့
သေဘၤာသားေတြကို ကြၽန္းသူကြၽန္းသားမ်ားက အႏၲရာယ္ျပဳတာမဟုတ္။
ၾကာပြင့္မ်ားကိုေကြၽးျပီး ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာျပဳစုေနၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူတို႔ေကြၽးေသာ ၾကာပြင့္ၾကာဆံတို႔၏ ခ်ိဳျမသည့္၀တ္ရည္မ်ားကို စားသံုးကာ သေဘၤာသားမ်ား ယစ္မူးခ်မ္းေျမ႕ၾကသည္။

သေဘၤာဆီသို႔ မျပန္လို၊ ဘာသတင္းမွလည္း ျပန္မပို႔လို၊သူတို႔ေရာက္သည့္ေနရာမွာပဲ သူတို႔စိတ္ခ်မ္းေျမ႕သည္။ သူတို႔မွာ အတိတ္မရွိ၊ သူတို႔မွာ အနာဂတ္မရွိ။ၾကာပြင့္မ်ားျဖင့္ မိန္းမူးစြာ သူတို႔ႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္မစဥ္းစားၾကည့္သည္။အဲသည္လူေတြ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သူတို႔ဘ၀ကို သူတို႔ျပန္သြားခ်င္လာၾကမွာလဲ။ ၾကာပြင့္ေတြ၏ အာနိသင္ ကုန္သြားမွလား။ သို႔မဟုတ္ တစ္သက္လံုး မိန္းေမာယစ္မူးေနမလား။ အိုဒက္ဆီမွာေတာ့ သေဘၤာသားေတြကို ဇြတ္ဆြဲေခၚျပီး
အခြံသက္သက္ သေဘၤာၾကီးဆီ ျပန္ေခၚေလွာ္ခတ္ ခိုင္းရသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ကြၽန္မ ၾကာပြင့္ေတြ စားခ်င္သည္။

ေလာက၏၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြ၊ဖိစီးမႈေတြ။ တြန္းအားေတြမ်ားလြန္းသည့္ ကြၽန္မလိုဘ၀တူေတြ ၾကာပြင့္ေတြေတာ့ စားၾကရမွာ
မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ ယစ္မူးမိန္းေမာရမည့္ အရသာ
ကိုယ္စီကို ရွာေဖြစားေနၾကတာ ကြၽန္မအျမင္ပါပဲ။

တခ်ိဳ႕က ေကာ္ဖီျဖင့္ ယစ္မူးသည္။ တခ်ိဳ႕က ဘီယာျဖင့္ယစ္မူးသည္။ တခ်ိဳ႕က
ကြမ္းယာျဖင့္ယစ္မူးသည္။ ဂ်ပန္ေတြက ဟင္းအျဖစ္လည္း ခ်က္စားလို႔ရေသာ ငါး
သို႔မဟုတ္ မႈိျဖင့္ယစ္မူးသည္ဟု ၾကာဖူးပါသည္။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္က မိႈၾကက္
ေတာင္ဟုေခၚေသာ မႈိတစ္မ်ိဳးကို မီးကင္ျပီး စားဖူးသည္။ ေတာ္ေတာ္ရွားသည့္
မႈိျဖစ္သျဖင့္ ေန႔စဥ္မႈိရွာေပမယ့္ တစ္ပတ္ ေလာက္ၾကာမွ တစ္ပင္ပဲ
ေတြ႔ခ်င္ေတြ႕တတ္သည္။ ခပ္ရွည္လ်ားလ်ား၊ သူမ်ားမိႈလို ထီးကားကား
၀ိုင္း၀ိုင္းျပန္႔ျပန္႔ မဟုတ္။ ရိုးတံသာသာပဲ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးလံုးေနေသာ ထိပ္ရွိသည္။ ထိုမႈကိုမီးကင္ျပီး ကြၽန္မတို႔ကေလးတစ္ေတြ ဆားေလးျဖဴး ကာ
ေ၀မွ်စားၾကရ၏။ စားျပီးသည့္အခါ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚ ပက္လက္လွန္ကာ
မိုးေကာင္းကင္က တိမ္ေတြတရိပ္ရိပ္ ေျပးတာ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ အလြန္အရသာရွိသည္။
မိႈကခ်ိဳလြန္း ဆိမ့္လြန္းသျဖင့္ ယစ္မူး ေက်နပ္ၾကရျခင္းျဖစ္မည္ဟု
ကေလးအေတြးျဖင့္ ယူဆခဲ့၏။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ကေလးတစ္သိုက္ သုခဘံုတစ္ခုဆီသို႔ အလည္သြားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေမေမဆူ မွာလည္းမေၾကာက္။ မနက္ျဖန္စာမရလို႔ ဆရာရိုက္မွာလည္း
မေၾကာက္။ မနက္က စဥ္႔အိုးတစ္အိုးအျပည့္ ေရခပ္ခဲ့ရသည့္ လက္ဖ၀ါးေတြလည္း
သိပ္မနာေတာ့သလို ထင္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ မိႈပဲ။ ေန႔စဥ္ရွာမေတြ႔တာ
နာတာပဲ....ဟု ေရရြတ္တမ္းတခဲ့မိသည္။

ကြၽန္မ ေသခ်ာ စဥ္းစားမၾကည့္မိလို႔ပါ။ ကြၽန္မမွာ ယစ္မူးသာယာမႈတစ္ခုမဟုတ္
တစ္ခုေတာ့ အျမဲရွိေနခဲ့သည္။ ထန္းသီး ဆံႏုႏုေလးေတြကို စားဖူးသည္။
ေပသီးႏုႏုေလးေတြ စားၾကည့္ဖူးသည္။ ၾကာခြက္ဟုေခၚေသာ အစိမ္းေရာင္ အထုပ္
ကေလးထဲမွ ၾကာေစ့ အစိမ္းႏုအဆံေလးေတြ ထုတ္ယူျပီး အတြင္းက အႏွစ္ကို
စားဖူးသည္။အဲဒါက ကေလးဘ၀ တုန္းကေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာေတာ့ ျမန္မာပီပီ
ကြမ္းယာကို တစ္ခါျမည္းၾကည့္ဖူးသည္။ ေဆးရြက္ၾကီး ပါသြားသျဖင့္
မူးေ၀သြားခဲ့သည္။

အခုအခါမွာေတာ့ ကြၽန္မ၏ ယစ္မူးမႈက ရသအမ်ိဳးအစားေျပာင္းသြားသည္။ အစားအေသာက္ျဖင့္ ယစ္မူးျခင္းမဟုတ္ ေတာ့ဘဲ ျဒပ္မဲ့အရာမ်ားျဖင့္
ယစ္မူးလာသည္။ ကဗ်ာျဖင့္ ယစ္မူး၏။ ရုပ္ရွင္ျဖင့္ ယစ္မူး၏။ ဂီတျဖင့္
ယစ္မူး၏။ ကဗ်ာ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ဂီတသည္ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့
တဒဂၤစိတ္ခ်မ္းေျမ႔မႈဆီသို႔ အေရာက္ပို႔ေပးမည့္ယာဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ယစ္မူးမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမည္းစမ္းဖူးသူေတြခ်ည္း
ျဖစ္မလားဟု ကြၽန္မေတြးမိသည္။ ရာသီဥတု၏ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္၏
ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္၊ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းမႈဒဏ္၊ထြက္ေပါက္မဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ မြန္းၾကပ္မႈဒဏ္၊ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္အားလံုးမွာ
နာက်င္ေစခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။ ထိုနာက်င္မႈေတြကို ကုသဖို႔ဘာလိုသလဲ
ဟုေတြးၾကည့္သည္။ ေငြလိုသလား။ေငြလိုတာေတာ့မွန္၏။ ေငြသည္ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပီးေျမာက္ေစသည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ေငြျဖင့္ ကုသလို႔ရသည့္ ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ပင္လွ်င္ ကြၽန္မတို႔မွာ လံုေလာက္သည့္ေငြမရွိ။ ထို႔ထက္ပို ဆိုးသည္မွာ ေငြျဖင့္ ကုလို႔မရသည့္ ဘ၀ဒဏ္ရာေတြလူတိုင္းမွာရွိသည္။ ထိုဒဏ္ရာမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခုခုကို ယစ္မူးျခင္း ႏွင့္သာ ကုသႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ထိုယစ္မူးမႈမ်ိဳးကို နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၾကသည္။ အိပ္မက္ဟုတစ္ခ်ိဳ႕က နာမည္ေပးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စိတ္ထြက္ေပါက္ဟု နာမည္ေပးသည္။ ကမၻာေက်ာ္
ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာၾကီး ရွားလ္ဘို႔ဒ္လဲ(ရ္) (Charles Baudelaire) ကေတာ့
သုခဘံုအတု (Artificial Paradise) ဟုနာမည္ေပးခဲ့ပါသည္။

သုခဘံုအတုကိုဖန္တီးရာ၌ အစြမ္းအထက္ဆံုး အာနိသင္ကိုေပးႏိုင္သည့္အရာမွာ ၾကာပြင့္ေတြလား။ ဟိုလ္ဒါလင္၏ ကဗ်ာ ထဲက ေမ႔ေစေသာျမစ္(လီလီျမစ္)၏ ေရလား။
တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါႏွင့္ ငန္းျမာကေဆးလား သို႔မဟုတ္ ဘရန္း၏ ဂီတ လား၊
နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္၏ သူေဌး၀ါဒ သီခ်င္းလား။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေသခ်ာေအာင္
ထိုအရာအားလံုးကို ျမည္းစမ္းလိုက္ ခ်င္ပါသည္။ ေဒါသေတြကို ေမ့ဖို႔၊
နာက်င္မႈေတြကို ေမ့ဖို႔၊ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးေၾကာဖို႔ျဖစ္သည္။

အီဇာဘယ္အာယန္ေဒး၏ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး
ယစ္မူးမႈရယူႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ မလဲ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကိုရေအာင္၊
ခ်စ္ရမၼက္ကိုရေအာင္၊ ဘယ္အသီးအရြက္၊ ဘယ္လုိအေရာင္၊ ဘယ္လိုအရသာကို ဘယ္
လိုျပင္ဆင္မလဲဟု စနစ္တက် ေရးထားသည္။ ဖတ္လို႔ အလြန္ေကာင္းပါသည္။
ဒါလည္းသုခဘံုအတုတစ္ခုကို ျပင္ဆင္ျခင္း ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။

တခ်ိဳ႕က ေဘာလံုးပြဲေတြကိုၾကည့္သည္။ေဘာလံုးတစ္ပြဲစာေတာ့ သူတို႔ယစ္မူးခြင့္ရလိမ့္မည္။ ဒါလည္းတစ္နည္းေတာ့ သုခဘံုအတုပဲျဖစ္မလားမသိပါ။ ဘို႔ဒ္လဲ(ရ္)စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ သုခဘံုအတုက ယစ္မူးေစတတ္ေသာ အပင္တစ္ခုျဖင့္ ေဖာ္စပ္ ထားေသာ
အစားအေသာက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာရုံေၾကာကို ေျပေလ်ာ့ေစသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။ ယစ္မူး ေစသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစသည္ဟု
ဆိုပါသည္။
ကင္းဒမ္း၀ါ့(ဒ္)ဟူေသာ ရုကၡေဗဒပညာရွင္ၾကီး တစ္ေယာက္၏ ခါကာဘိုရာဇီသြား
ေတာလားမွတ္တမ္း တြင္ ကြၽန္မဖတ္ လိုက္ရတာကေတာ့ သူ႔အထမ္းသမားအခ်ိဳ႕
အသီးတစ္မ်ိဳးကို စားျပီး မူးေ၀မိန္းေမာကုန္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သဘာ၀
တရားၾကီးသည္ ဒုကၡဆင္းရဲမႈေတြ မ်ားလွေသာ လူသားေတြအတြက္ သက္သာရာရေအာင္
တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ေျဖေဆးေလးေတြ ေပးထားသားပဲ....ဟု ကြၽန္မေတြးမိ၏။

အရင္ေခတ္က လူေတြထက္ သည္ေခတ္လူေတြက သုခဘံုအတု ပိုျပီးလုိလားေလသလားမသိ။
ေနရာတကာမွာ ယစ္မူးမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လူေတြဘ၀ေမ့ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာကို
ျမင္ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ႕နည္းက အႏၲရာယ္ၾကီး၏။ သူတို႔က စြန္႔စားတာ ကို
ၾကိဳက္ဟန္တူပါသည္။

ကြၽန္မအတြက္ကေတာ့ ဟိုးမား၏ ၾကာပြင့္ကို လက္လွမ္းမမီ၊
၀ိုင္ကိုၾကိဳက္ေသာ္လည္း သိပ္မတည့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂြၽန္လင္ႏြန္ ၏ Imagine
သီခ်င္းျဖင့္ ယစ္မူးသည့္အခါလည္းရွိ၊ ဓူ၀ံ၏မာလာ၀တၳဳျဖင့္
ယစ္မူးသည့္အခါလည္းရွိ၊ ေရာ္ဘင္၀ီလ်မ္(စ္) သရုပ္ေဆာင္ေသာ Jakob the Liar
ရုပ္ရွင္ျဖင့္ ယစ္မူးမိေသာအခါေတြလည္း ရွိသည္။ သိပ္မဆိုးလွပါ။

သုခဘံုအစစ္ကို မရႏိုင္သည့္အခါ အတုကလည္းေတာ္ေတာ္အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။

Ref:
- The Odyssey by Homer.
- Artificial Paradise by Charles Baudelaire
(Eleven News Vol: 1/No: 25, 12-5-2002)
mmnetwork မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

http://www.news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3055:2010-05-16-16-06-53&catid=78:2009-11-13-06-25-17&Itemid=135

ေမာင္စံေပါရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္၊ မေနတတ္ေတာ့။ ဟိုဖတ္၊ ဒီဖတ္၊ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး၊ ဟိုေရး၊ ဒီေရးေပါ့။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ မေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေတြမႇာ။

အခုလည္း (ဆရာ)နတ္မႇဴးရဲ႕ ၀တၴဳတိုစုဖတ္ေနရာကေန 'ေကာင္းကင္မရႇိတဲ့ၾကယ္' ဆိုတဲ့ ၀တၴဳတိုက ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ ေဒါက္တာပီရက္စ္က ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကို ကုသကယ္တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူငယ္ကေလးဟာ ဂ်ာမနီအာဏာရႇင္ဟစ္တလာျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူ႕ပေယာဂနဲ႔ ေဒါက္တာပီရက္စ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမႇာ ေသဆံုးခဲ့တယ္။

'လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတာ ၀မ္းနည္းစရာဆိုတာေသခ်ာေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္အသက္ရႇင္လာတာ ၀မ္းသာစရာေသခ်ာရဲ႕လား' ဆို တဲ့ေမးခြန္းကေလးက စာအုပ္ေက်ာဖံုးမႇာ။

အဲဒီကေနဆင့္ပြားၿပီး မ်ားလာတဲ့အေတြးထဲမႇာ တစ္ခုေပၚတာက ကူညီတဲ့ကိစၥ။ ၾကံဳလႇီခ်ည့္နဲ႔၊ အားမဲ့ေနတဲ့အပင္ကေလးကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္၊ ေျမၾသဇာေကြၽး ပ်ဳိးေထာင္လိုက္တာ ႀကီးလာမႇဘာမႇသံုးမရတဲ့ ဒုကၡပင္ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး ရႇိခ်င္ရႇိမႇာပါ။

ေမာင္စံေပါတို႔လူမ်ဳိးက လူတစ္ဖက္သားကို လႊတ္ကူညီခ်င္တတ္ၾကတာ။ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာသူ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္စားမဲ့အထဲက ဟင္းခြဲေပးတာမ်ဳိး၊ ဆန္ကေလး၊ ဆီကေလးမွ်ေ၀ေပးတာမ်ဳိးဟာ အမ်ားစုၾကားမႇာ မဆန္းေတာ့တဲ ကိစၥေတြပါ။

ကူညီတယ္ဆိုတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လိုအပ္ေနတဲ့သူကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေစာင့္ေရႇာက္ ကူညီတတ္ၾကတာ။ ေမာင္စံေပါတို႔ ေဆြမ်ဳိးညီေနာင္ေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့ပါ။ ေမာင္စံေပါႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေစတနာ၊သဒၶါ တရားေတြ ထံုလႊမ္းရာျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ၾကံဳခဲ့ရတာေတြက မနည္းမေနာရယ္။

ဘႀကီးဦးသာေဗ်ာနဲ႔ႀကီးေတာ္ ေဒၚလႇတို႔ ဇနီးေမာင္ႏႇံရႇိၾကတယ္။ သားေထာက္သမီးခံကလည္း မရႇိၾကေတာ့ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရႇိၾကပါတယ္။

သူတို႔အိမ္နံေဘးမႇာ ငမူးငပိန္တို႔မိသားစု တဲကေလးနဲ႔ေနၾကပါ တယ္။ (အမႇန္က ေမာင္စံေပါအရြယ္ နဲ႔ ဦးပိန္ေခၚရမႇာပ။ လူႀကီးေတြ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ငပိန္ကို နာမ၀ိေသသနတပ္ၿပီး သံုးလိုက္တာပါ) ငပိန္ကလည္း နာမည္ကသာငပိန္၊ ဘ၀င္က ၀တံိမႇာ။ မူးပံုကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။သူ႕မိန္းမက မစိန္၊ ဒါေပမဲ့ စိန္ဆိုတာေ၀းစြ ပုလင္းကြဲေကာင္းေကာင္းလႇလႇေတာင္ မရႇိတဲ့ဘ၀။

ငပိန္က မူးတယ္၊ ႐ူးတယ္။ သူကုန္ထမ္းလို႔ရတာ သူေသာက္တာနဲ႔ေတာင္ မေလာက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေတာင္မႇ သူကေျပာေသးတာ ''မိသားစုကို ငဲ့ေနရလို႔ေပါ့ကြာ။ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယသာဆို ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ေအာက္ ဘယ္ေရာက္လိမ့္မလဲ'' တဲ့။ အတန္းပညာနည္းခဲ့တဲ့ အေပၚမႇာ အငံု႔စိတ္ကေလးကလည္း ရႇိေလေတာ့ အရည္ကေလး၀င္သြားၿပီးနည္းနည္း ေျမႇာက္ေပးရင္ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ေအဘီစီဒီေတြ ထြက္လာပါေရာ။

တစ္ခါသားမႇာေပါ့ ဘုရားလူႀကီးဦးဘေဖ သူတို႔၀ိုင္းနားကအျဖတ္မႇာ တျခား၀ိုင္းေတာ္သားမ်ားကငပိန္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာကြၽမ္းက်င္မႈကို မႇတ္ေက်ာက္တင္ဖို႔ေမးလိုက္တယ္။ 'ကြၽဲ' ကို ဘုိလိုဘယ္လိုေခၚသလဲေပါ့။ ဒါေလးမ်ားဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ငပိန္ရင္ေကာ့ၿပီး ေျဖလိုက္တာ 'ဘတ္ဖဲလိုး' မဟုတ္ဘဲ 'ဘေဖ --' 'ကြၽဲ' ျဖစ္သြားပါေရာ။ အဲဒီမႇာတင္ မလံုတဲ့အိုးတုတ္မိုး႐ံုနဲ႔ ကြဲသြားတဲ့ဘုရားလူႀကီးက နရင္း၀င္အုပ္ထည့္လိုက္တာ နံေဘးက အဆြဲေကာင္းလို႔သာဆုိပဲ။ ဘႀကီးသာေဗ်ာတို႔မ်ား သတိရတိုင္းေျပာေျပာၿပီး ရယ္လို႔ မဆံုးဘူး။

မစိန္မႇာေတာ့ ငပိန္႔လုပ္စာေမွ်ာ္ကိုးေနလို႔က ငတ္ေသတာၾကာေပါ့ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမႇာ အိမ္တကာလႇည့္ၿပီးအ၀တ္ေလ်ာ္အစ၊ အိုးတိုက္၊ ပန္းကန္ေဆးအဆံုး လုပ္ရရႇာတယ္။ ဒါေတာင္မႇ သူတို႔မိသားစုမႇာ သိပ္နပ္မႇန္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ 'မေအလင္ ဆိုးမယား၊ တဖားဖား' ျဖစ္သလို ကေလးေတြမႇာလည္း 'ဖဆိုးသမီး တညည္းညည္း' ျဖစ္ေနရတာပါပဲ

သူတို႔မိသားစုကို ဘႀကီးသာေဗ်ာက ဟိုဟာေပး၊ ဒီဟာေပးနဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ်ကူညီေစာင့္ေရႇာက္တာကို ႀကီးေတာ္ကတယ္မၾကည္လႇဘူး။ အဲဒီေတာ့ဘႀကီးသာေဗ်ာက ေျပာပါတယ္။
'လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတာ ၀မ္းနည္းစရာဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္အသက္ရႇင္လာတာ ၀မ္းသာစရာ ေသခ်ာရဲ့လား'ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေလးက . . .

"မယ္လႇရယ္ ဖေအအသံုးမက်လို႔ က်န္တဲ့မိသားစုကို ဘာအကူအညီမႇမေပးဘူးဆိုၿပီး ပစ္ထားရင္ ခမ်ာမ်ား ဒီ့ထက္ပိုဒုကၡေရာက္ေပမေပါ့ကြယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေစာင့္ေရႇာက္မႈမရႇိဘဲ 'ၾကဥ္' ထားရင္ ကေလးေတြစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး လမ္းလႊဲေရာက္မႇ ပိုဆိုးမႇာကြယ့္။ အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းမဟုတ္ပါဘူးကြာ" တဲ့။

"ကိုစံေပါေရ က်ဳပ္ကေတာ့ တကယ့္ကို အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းခဲ့တာဗ်ဳိ႕။ ေျခႏႇစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ နားရြက္တိုကို မကယ္ေကာင္းဘူးဆိုဗ်ာ" မၾကာခင္တင္ကပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလာၿပီး ရင္ဖြင့္သြားပါတယ္။ သူက စိတ္ေကာင္းေတာ္ေတာ္ရႇိတဲ့သူပါ။ ဘာသာေရးအလႇဴေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ျပဳပါတယ္။ လူမသိ၊ သူမသိလႇဴတယ္ေျပာေျပာ၊ လူသိတယ္ဆိုဆုိ သူပိုၿပီးအာ႐ံုညြတ္စြာနဲ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးလုပ္ေလ့ရႇိတာက ဘ၀တိုးတက္ေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တကယ့္ကိုအခက္အခဲ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို ကူညီပံ့ပိုးေပးတာပါ။

႐ိုးသားမႈ၊ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး အျပင္၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ဌာနတစ္ခုရဲ႕ အရာရႇိဘ၀ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေကာင္းတစ္ခုကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့အေဖနဲ႔ ေစတနာေကာင္းလႇစြာနဲ႔ တပည့္တပန္းေတြရႇိတာ ေရာင္းခ်ေပးကမ္းၿပီး ေယာက်္ားကို ပါရမီျဖည့္ခဲ့တဲ့အေမက ေမြးခဲ့တာ။

ဂုဏ္ထူးဆိုတာရႇားပါးေနေသးတဲ့ ခုနစ္ဆယ္ (၇၀) စုႏႇစ္ထဲမႇာ က်ဴရႇင္မယူဘဲ နယ္ၿမိဳ႕ကေန ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့၊ လူရည္ခြၽန္ဆုမ်ားစြာ ရယူခဲ့ေပမယ့္ သူ႕ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အားမရေသးဘူး။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္ စင္ကို နတ္သံေႏႇာၿပီး ရင္ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေကာင္ကေလးေပါ့ဗ်ာ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရႇိတဲ့ေကာင္ေလး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ 'သင္ေသသြားေသာ္' ကဗ်ာ ကို ခဏခဏရြတ္တဲ့ေကာင္ကေလး။ ကံၾကမၼာအလႇည့္အေျပာင္းမႇာ ျမန္မာေတြဇာတာေစာင္းခဲ့ရတာကို ျပန္တည့္ခ်င္တဲ့ ေကာင္ကေလး။ အဲဒီလို ေကာင္ကေလးဗ်ာ။

တိုတိုေျပာရစို႔ရဲ႕။ ဒီေကာင္ေလး ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ဘြဲ႕ရတယ္။ အစိုးရဌာနတစ္ခုမႇာ အရာရႇိငယ္ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ထြက္တယ္။ ဘြဲ႕လြန္ မဟာဘြဲ႕တတ္တယ္။ မဟာဘြဲ႕က်မ္းျပဳစုမႇာ ေငြေၾကးျပႆနာတက္ပါေရာ။ သူ႕ကိုေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဆီက ျဖတ္လိုက္ေတာ့ မဟာအခက္ ၾကံဳရတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီမႇာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ဳပ္နဲ႕ေတြ႕တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ကလည္း သိေဟာင္းကြၽမ္းေဟာင္းေတြျဖစ္၊ ညီအစ္ကိုလိုျဖစ္ေနတာ့ကာ သူအလုပ္ရႇာခိုင္းတာကို က်ဳပ္ျငင္းလိုက္တယ္။ အလုပ္လုပ္၊ ပိုက္စံစုၿပီးမႇ က်မ္းျပန္ျပဳရင္ အခ်ိန္ေတြအလဟႆကုန္သြားမႇာ၊ ခါးျပတ္သြားမယ္။ ဒါနဲ႔လိုတဲ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးလည္းမထားနဲ႔။ အေႂကြးလည္းမမႇတ္နဲ႔။ မင္းအဆင္ေျပခ်ိန္မႇာ ငါတို႔လူမ်ဳိးတိုးတက္ဖို႔ မေမ့ရင္၊ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြကို (အထူးသျဖင့္ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး) ကူညီရင္ေက်နပ္ၿပီ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ။

မဟာဘြဲ႕ရသြားတယ္။အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႕ ဆက္တက္တယ္။ ရတယ္။ ပိုေကာင္းတဲ့အလုပ္ရတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀တစ္ခုကို ေရာက္သြားၿပီဆိုရစို႕ရဲ႕။

အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုမႇာ အလုပ္လုပ္ေနထိုင္ရင္းကေန အဲဒီ ႏိုင္ငံသားခံယူလိုက္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္လာရင္ေတာင္မႇ ျမန္မာသံ႐ံုးမႇာ ဗီဇာယူၿပီး ျပန္လာရတာ။

ေရေျမလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီေကာင္ေျပာင္းသြားတာေတြက မယံုစရာပဲ။ လံုခ်ည္နဲ႔လည္ကတံုးအက်ႌကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး၀တ္တတ္တဲ့ေကာင္ေလး၊ အခုေတာ့ ဘာမႇန္းမသိတဲ့ ေဘာင္းဘီပြပြ မရႇည္မတိုနဲ႔ တီရႇပ္ကို၀တ္လို႔ က်ဳပ္ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေျပာေျပာေနတဲ့ သူေတာင္းစားဦးထုပ္ကိုေဆာင္းလို႔။

က်ဳပ္တို႔ဗ်ာ ပန္ကာေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့အရပ္မႇာ လူျဖစ္လာတာပါ။ အခုေတာ့ သူကပူေတာ္မူသတဲ့။ ဖုန္ထူသတဲ့။ အစားအေသာက္ေတြက က်န္းမာေရးနဲ႔မညီညြတ္ဖူးတဲ့။ ဌာနက ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ သူနဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ေတြကို လည္းအျပစ္ေတြတင္နဲ႔။

ေနာက္ၿပီးေျပာေသးတယ္။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းမရႇိဘူးတဲ့။ က်င့္၀တ္နားမလည္ဘူးတဲ့။ သူကေတာ့ေရာ ႏိုင္ငံျခားမႇာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမႇန္သမွ် သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံမႇာရႇိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ံုးမႇာ ကိုယ္ရတဲ့၀င္ေငြ(လစာ)ရဲ႕ တစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ၀င္ေငြခြန္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ အၿပီးတိုင္ေျပာင္းလဲခံယူခ်ိန္မႇာ သံ႐ံုးကိုအခြန္ေဆာင္စရာေႂကြးက်န္ေတြ ႏႇစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုေပးေဆာင္ရမယ့္ ၀င္ေငြခြန္အေက်အလည္ ေပးေဆာင္ခဲ့သင့္တာေပါ့။

ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္လာေတာ့ေရာ။ ကိုယ္ျမန္မာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္သြားပါၿပီလို႔ ေၾကညာပါလား။ ေငြေၾကးသံုးစြဲတဲ့အခါ ႏိုင္ငံသားနဲ႔ႏိုင္ငံျခားသား ခြဲျခားေစ်းႏႈန္းသတ္မႇတ္ေတာင္းခံတဲ့ တည္းခိုရာ၊ ခရီးသြားရာ၊ ေဂါက္သီးကစား ရာစတဲ့အခ်ိန္ေတြမႇာ ျမန္မာမႇတ္ပံုတင္ကိုသံုးၿပီး ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ သတ္မႇတ္ထားတဲ့ႏႈန္းထား သက္သက္သာသာနဲ႔ေပးတယ္။ ဘယ္မႇာလဲ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းလိုက္နာမႈ။

'ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ သင့္မႇာ အလံုအေလာက္ရႇိခဲ့ၿပီးရင္လည္း ပိုလ်ံတာနည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ခြဲေ၀မွ်ျခမ္းေပးကမ္းသင့္ပါတယ္'တဲ့။'သင္ေသသြားေသာ္' ကဗ်ာ ကို မၾကာမၾကာခဏရြတ္တတ္တဲ့ ေကာင္ေလးဆိုေတာ့ ေစတနာေလး နည္းနည္းေတာ့ က်န္ေကာင္းရဲ႕ဆိုၿပီး လူမႈေရးအသင္းေတြ၊ အားကစားအဖြဲ႕ေတြအတြက္ အလႇဴခံၾကည့္မိပါ တယ္။ "အစ္ကိုကသူေဌးပဲ ကိုယ့္ဖာသာလႇဴေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာကိစၥ လႇဴရမႇာလဲ" တဲ့ အလႇဴခံမိအျပစ္ရႇိ သူက က်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။

သူအလည္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ဇိမ္ခံဟိုတယ္ႀကီးေတြမႇာ တည္းတဲ့အခ်ိန္မႇာ သူ႕ကိုလာေတြ႕ဖို႔ေခၚတယ္။ သြားမေတြ႕ျပန္ေတာ့ အျပစ္တင္မဆံုးေပါ့ေလ။ ေတာင္ႀကီးက မိုဟာမက္ ဆီသြားရမႇာလား။ မိုဟာမက္က ေတာင္ႀကီးဆီလာရမႇာလား။

ဒီကေန ထြက္သြား၊ ဟိုကေပး တဲ့အခ ---တစ္ပဲေျခာက္ျပားေပး ဘ၀ကို အဟုတ္ထင္ၿပီး ဒီဘက္ကို ဟိုအေ၀းႀကီးကျပန္ေဟာင္ၾကတာ ေတြရႇိပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ က်ဳပ္နီးနီးစပ္စပ္ပတ္သက္ကူညီခဲ့တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ရင္နာတယ္ ဆိုတာထက္ကို ပိုၿပီးေျပာခ်င္တယ္။ သူ႕ကိုမေကြၽးေမြး၊ မျပဳစု၊ မဧည့္ခံတဲ့အတြက္ေတာင္ စိတ္နာတယ္တဲ့ဗ်ာ။ေနာက္ၾကံဳမႇ ထပ္ေျပာျပပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ ခရီးဆက္စရာရႇိေသးလို႔'' ဆိုၿပီး မိတ္ေဆြႀကီးထြက္သြားပါတယ္။

ဒီကေနဆက္ၿပီး ငပိန္အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မိုးတြင္း၊ ျမစ္ေရႀကီး ေရစီးေတြ အရမ္းသန္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ငပိန္ကုန္ထမ္းတဲ့ ဆိပ္ခံတံတားမႇာ မေတာ္တဆတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကဆရာေလး သေဘၤာစီးဖုိ႔ ဆိပ္ခံတံတားေပၚ အတက္ ကုန္းေဘာင္ပ်ဥ္ျပားေပၚကေန ေခ်ာ္က်ၿပီး ေရနစ္ပါတယ္။ ေရစီးကလည္း သန္ေတာ့ တစ္ခါေပၚခ်ိန္မႇာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေနၿပီ။ အဲဒီမႇာ ငပိန္ရယ္ေလ ေရထဲကို ၀ုန္းကနဲ ခုန္ဆင္းၿပီး မရအရလိုက္ဆယ္တာ အနားမႇာရႇိတဲ့ ငႇက္သမၺန္ေတြက လည္း လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဆရာေလးကို ဆယ္မိၿပီး သမၺန္ေပၚကို တြန္းတင္တယ္။ ''ရၿပီလား'' ေမးၿပီး ''ရၿပီ'' စကားအဆုံးမႇာ ငပိန္ေရနစ္ေတာ့တာပဲ ဆရာေလးဟာ အသက္ရႇင္ခဲ့ေပမယ့္ ငပိန္ကိုေတာ့ အေလာင္းပဲရေတာ့တယ္။

ငပိန္အသုဘမ်ား လူစည္လုိက္တာ။ ''ဘႀကီးသာေဗ်ာ အဆုိအရ သူတုိ႔ၿမိဳ႕မႇာ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အသုဘမရႇိဖူးဘူးလို႔ဆိုပဲ။ ဘုရားလူႀကီး ဦးဘေဘအသုဘေတာင္မႇ ငပိန္နဲ႔ယႇဥ္ရင္ မုိးႀကိဳးနဲ႔အီးသံတဲ့။ မစိန္တုိ႔မိသားစုလည္း ငပိန္ေသမႇ ေျပာင္ ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ျဖစ္ေတာ့တာ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကသနားၿပီး ၀ုိင္းကူညီ ေထာက္ပံ့ၾကတာကိုး။

ငပိန္ကေတာ့ ေသခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုေကာင္ေလးကေတာ့ မေသေသးပါ။ ဟိုေကာင္ေလးရဲ႕ ကိုယ္ပြားပုံတူေတြလည္း မေသၾကေသးပါ။ "ပညာရႇိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ အသက္ရႇည္ျခင္းသည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာ ႏႇစ္ျဖာေသာ စီးပြားအက်ဳိးမ်ား တုိးပြားျခင္းငႇာ ျဖစ္ေစ၏"တဲ့။ ။ Written by (ေမာင္စံေပါ) For www.First-11.com

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ က အသဲစြဲ ေဘာလံုးသမား

သူဟာ ေဘာလံုးကစားရမွာ အားကစား စိတ္ဓါတ္ အျပည္.ျဖစ္ ကစားျပီး ျပိဳင္ဘက္ကို အနာတ၇ျဖစ္ေအာင္
ထိခိုင္ေအာင္ ကစားတာ သူဘတစ္ေလွ်ာက္မေတြ.ပါဘူး အားကစားစိတ္ဓါတ္ အျပည္.ျဖစ္ ကစားျပီး
ဆုေတြ.ကို တစ္ခုျပီး တစ္ခုယူတဲ့ ကစားသမားေကာင္းပါဗ်ာ ဒါေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အသည္စြဲေပါ့
မွတ္ခ်က္
ကန္တို.နာ မပါ
သူသည္ ေဘာလံုး ကိုအင္းတိုက္အားတိုက္ ကစားသည္စိတ္ဓါတ္ကိုပဲ ႀကိဳက္သည္ ရြန္နီနဲ.တူသည္
ဒါေပမယ္သူသည္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိ ပရိတ္သတ္အား ေျခေထာင္ျဖစ္ ကန္သည္ဆို.တဲ့က သူသည္
ဘယ္လို.ကစားသမားမ်ိဳးျဖစ္မည္နည္း။

စိတ္ခြန္အားတိုးေစဖို.

က်န္းမာေရး အေျခအေနက ခြင့္မေပးေတာ့လို႔ စာမသင္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ႏွစါ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ဆရာလုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား တပည့္ေဟာင္းေတြကေတာ့ အ၀င္အထြက္ ျပတ္လွတယ္ မ႐ွိပါဘူး။ လမ္းႀကံဳလို႔ ၀င္လာတဲ့သူနဲ႔၊ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးမို႔ ၀င္လာတဲ့သူနဲ႔၊ ခရီးထြက္ရာက ျပန္လာလို႔ လက္ေဆာင္လာပို႔တဲ့သူနဲ႔၊ ႏိုင္ငံျခားသြားခါနီးမို႔ လာကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္သူနဲ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ဆိုသလို ႐ွိေနတာပါပဲ။
တပည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔မွာ စိတ္ညစ္စရာ တခုခု ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါမ်ားမွာ ပိုၿပီးသတိရတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ စိတ္ညစ္စရာ ေျပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္လို႔ မရတဲ့အခါမ်ိဳး၊ အခက္အခဲတခုခု မေျဖ႐ွင္းႏိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ေရာက္ခ်လာတတ္ၾကၿပီး ရင္ဖြင့္ၾက၊ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာၾက၊ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾက၊ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

လူငယ္ေလးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ အခါတိုင္း ကိုယ္ငယ္စဥ္ဘ၀က လူငယ္မ်ားလို တက္ႂကြလန္းဆန္းမႈ တယ္ၿပီး မေတြ႔မျမင္ရတာေၾကာင့္ က႐ုဏာ သက္မိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တတ္စြမ္းသမွ်၊ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း၊ လက္၏ေစာင္မျခင္းတို႔ကို ျပဳရပါတယ္။လူငယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခါတိုင္း သတိထားမိတာ တခုကေတာ့ သူတို႔တေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ လက္႐ွိဘ၀ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနတာေတြ မ်ားေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာႀကီးပဲလို႔ေတာင္ ျမင္ေနၾကတာ ႐ွိပါတယ္။ လူငယ္ လူ႐ြယ္ေလးေတြက လူ႔ဘ၀ကို ၿငီးေငြ႔စိတ္ပ်က္သံနဲ႔ ေျပာတာေတြ ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ သူတို႔ကို စိတ္သက္သာရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ က႐ုဏာစိတ္ေတြ ၀င္လာေလ့ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ က႐ုဏာစိတ္ရဲ႔ လႈ႔ံေဆာ္မႈေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ ႐ွာေဖြစုေဆာင္းျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ေနစဥ္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ သင္ၾကားေပးပါတယ္။ စာမသင္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း မဂၢဇင္းေဆာင္ပါးေတြအျဖစ္ ေရးၿပီး လူငယ္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးပါတယ္။

အခု ေဖာ္ျပေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးက စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရး ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ႐ွင္းလင္းလြယ္ကူၿပီး ႐ိုး႐ိုးကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႔ၿပီး ေျပာစရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္ၾကည့္ပါေတာ့........

Remember That Anything is Possible!

Believe in what makes you feel good.
Believe in what makes you happy.
Believe in the dreams
you've always wanted to come true,
and give them every chance to.

Life holds no promises
as to what will come your way.
You must search for your own ideals
and work towards reaching them.
Life makes no guarantees
as to what you'lll have.
It just gives you time to make choices
and to take chances
and to discover whatever secrets
that might come your way.

If you are willing to take
the opportunities you are given
and utilize the abilities you have.
You will constantly fill your life
with special moments
and unforgettable times.

No one knows the mysteries of life
or its ultimate meaning,
but for those who are willing
to believe in their dreams
and in themselves,
life is a precious gift
in which anything is possible.

-Dena Dilaconi

"ဘယ္အရာမဆို ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အမွတ္ရပါ"
ဒီနာဒီလာကိုနီ

- သင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့အရာအေပၚ ယံုၾကည္ပါ။
သင့္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစတဲ့အရာအေပၚ ယံုၾကည္ပါ။
သင္အျမဲတမ္း ျဖစ္လာေစခ်င္တဲ့၊
အိပ္မက္မ်ားအေပၚမွာ ယံုၾကည္ပါ။

- သင့္ဘ၀လမ္းခရီးမွာ ဘာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔
ဘ၀က ပဋိဥာဥ္ျပဳထားတာ မ႐ွိဘူး၊
သင္လိုခ်င္တာကို သင္ကိုယ္တိုင္ ႐ွာေဖြေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး၊
ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရလိမ့္မယ္။

- သင္ဘာေတြရလာလိမ့္မယ္လို႔
ဘ၀က အာမခံခ်က္ေပးထားတာ မ႐ွိဘူး၊
သင္ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ အခါအခြင့္ႀကံဳႀကိဳက္ဖို႔၊
အခ်ိန္ဆိုတာကိုပဲ ေပးထားတယ္၊
ဘ၀ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္႐ွိ လိွ်ဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို
႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိဖို႔ပဲ လိုတယ္။

- ေပးတဲ့အခြင္အေရးမ်ားကို
ရယူခ်င္စိတ္႐ွိၿပီး၊
သင့္မွာ႐ွိတဲ့ အစြမ္းအစမ်ားကို အသံုးခ်ရင္
ထူးျခားတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြ၊
မေမ့ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊
သင့္ဘ၀မွာ အျမဲထာ၀ရျပည့္၀ေနလိမ့္မယ္။

- ဘ၀ရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႔
အဆံုးစြန္အဓိပၸါယ္ကို
ဘယ္သူမွ မသိ႐ွိၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကို ယံုၾကည္တဲ့၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္တဲ့သူမ်ားအတြက္
ဘ၀ဆိုတာ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့
အဖိုးတန္လက္ေဆာင္တခုျဖစ္တယ္။

ဒီနာဒီလာကိုနီ
လူငယ္ဆိုတာ သံေ၀ဂေတြေၾကာင့္ တြန္႔ဆုတ္ေနရမယ့္ အ႐ြယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မက္ေတြကို ယံုၾကည္ၿပီး တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ လုပ္ရဲရပါမယ္။ မွားမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ေ႐ွးကလူႀကီးေတြလည္း မွားဖူးၾကတာပါပဲ။ အမွားေတြ႔ဖူးမွ အမွန္ကို သိပါတယ္။ အမွားကို ျပင္ၿပီး ေ႐ွ႔ဆက္လုပ္ရင္ ခရီးေရာက္မွာပဲ။ အမွားကို ေၾကာက္ၿပီး ဆက္မလုပ္ရင္ ဘယ္မွမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ စက္ဘီးစီးေနရသလို ျဖစ္တယ္။ စက္ဘီးစီးတဲ့အခါ နင္းေနမွ ေ႐ွ႔ကို သြားပါတယ္။ အနင္းရပ္လိုက္တာနဲ႔ လဲက်သြားတာပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာလည္း ေ႐ွ႔တိုးရင္တိုး မတိုးရင္ က်ဆင္းသြားမွာပါ။ ႐ွိရင္းစြဲေနရာမွာ တန္႔ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ေတြကို ယံုၾကည္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အိပ္မက္ေတြကို ယံုမွ ေ႐ွ႔တိုးရဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေ႐ွ႔မတိုးရဲသူ က်ဆံုးမွာပဲ။ ဒီသဘာ၀တရားကို လူငယ္တိုင္း နားလည္သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
၂၁၊ ၁၁၊ ၂၀၀၅[ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၂)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ၂၀၀၆ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]

အခ်စ္ အရက္ မိန္းမ သစ္စာ

တစ္ခါတစ္ေလ အရက္က မိန္းမေတြ.ထက္ ပို.သစ္စာ ရွိေသးတယ္ ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ေသာက္ ေသာက္ေသာက္လိုက္တိန္းမူးေနတာပဲ မိန္းမေတြ.က အလုိ.မဟုတ္ပါဘူး အခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ႀကာတစ္မ်ိဳး ( သစ္စာ ရွိေသာ မိန္းမမ်ား မပါ ) ေယာက်ားေတြ.က ေရာ့အလို.မ်ိဳးပဲလားလို. မေျပာလုိက္နဲ. တို.ေတာ့မပါဘူး
တစ္ေယာက္ဆို. တစ္ေယာက္ သစ္စာ ရွိစြာခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ အရက္က မူးတယ္ ခါးတယ္ ဘယ္အခ်ိန္ေသာက္ေသာက္ ျပီးေတာ့ ေခါင္းကို မူးေနတာပဲ တို.လဲ့ မူးတဲ့ ခါးတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူး အဒီေတာ့ အရက္သမားမဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ္ အခ်စ္က အဒီထက္ ပ်င္းတယ္ ေနာ္ အရက္ဒဏ္ကို မခံစားႏိုင္သလို. အခ်စ္ဒဏ္ေတြ.ကိုလည္း မခံစားႏိုင္ပါဘူး အခ်စ္ဒဏ္ေတြ.မခံစားႏိုင္ဘူးဆို.ေတာ့ ရည္းစား အမ်ားႀကီး ထားတယ္ မထင္ပါနဲ. တစ္ေယာက္တဲ့ပါ အဒီတစ္ေယာက္ကပဲ အရက္ေလာက္သစ္စာ မရွိတာလား စဥ္းစားရခက္ပါတယ္ တစ္ခါ တစ္ေလ ပိုက္စံက အရာ အားလံုးကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္ဆို.တာ ဘာမွ မျငင္းႏိုင္ေအာင္ မွန္သြားသလို.ပဲဗ်ာ အခ်စ္က စာဖြဲ.ရခက္ပါတယ္ သိသိႀကီးနဲ. ခ်စ္သူကို စိတ္နာနာနဲ ခ်စ္ျပီး စိတ္လည္း နာမိတယ္ ..

ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဆိုဒ္ ျကိုက္တာေတြ.ကေတာ့မ်ားတယ္ ..:)

ဆံုႏိုင္ခြင္ ဆုေတာင္း

အေ၀းက ခ်စ္သူ ... တို. တစ္ေယာက္ မျမင္ကြယ္ရာမွာလြမ္းလို.
အႀကင္နာေတြ ရင္မွာရွိတာ သူသိရင္
တို.ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ ဆံုႏိုင္ခြင့္ ရွိပါေစ ။

MOTHER

mother mother (sometime) I am afraid tell me pls .

it's life way how the walk will be however goal.

sometime i can't see strain way ....*

my online teacher so many eg.myanmarengineer.org

ကြ်န္ေတာ္ပညာ အမ်ားဆံုးရတဲ့ ဖို.ရမ္ေလးေပါ့ ဒါေပမယ္ ကြ်န္ေတာ္ ယူတာပဲမ်ားပါတယ္ ေပးတာနည္းတယ္

ဒါေပမယ္ တစ္ေန.ေတာ့ ျပန္လည္းေပးဆပ္ဖို. ႀကိဳးစားေနပါတယ္...