ရြာအတိုင္းေနသည့္ရြာ၊ ကဗ်ာအတိုင္းေနသည့္ရြာ

ယေန႔ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရႇင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ကူးစပ္ကူးစပ္၊ တကၠႏိုလိုဂ်ီ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆန္းသစ္ဆန္းသစ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ ဘယ္လိုပင္ျမန္ျမန္ ဘိုမဆန္သည့္ ရြာကေလး တစ္ရြာကား ရႇိေနပါေသး၏။

ကန္ျမဲဟူသည့္ ရြာကေလး။
ကန္ျမဲရြာကေလးတြင္ နံနက္ မိုးလင္းသည္ႏႇင့္ နံနက္စာ အျဖစ္ ထမင္းဆီဆမ္းႏႇင့္ ငါးပိဖုတ္ စားေသာ ရြာသူရြာသားမ်ား ရႇိေနပါေသး၏။ အမ်ားသူငါ ၿမိဳ႕ႀကီးသားတို႔ နံနက္စာ အျဖစ္ ရႇမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ၿမီးရႇည္ စားေနခ်ိန္မႇာ ယင္းရြာမႇ ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားက ႐ိုးရာအစစ္ ထမင္းႏႇင့္ငါးပိႏႇစ္ စားသံုးေနၾကသည္မႇာ လြမ္းဘြယ့္ ခ်စ္စရာဓေလ့ပင္။ ကန္ျမဲဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ေရာင္ဖူးသူတိုင္း၏ အာ႐ုံတြင္ ထင္ဟပ္ ျမင္ေယာင္ေစမည့္ ပံုရိပ္ေလး သံုးခု အထင္အရႇား ရႇိပါ၏။ ရြာအ၀င္ ေညာင္ပင္ေအာက္က ေရခ်မ္းစင္၊ ရြာထိပ္က စာသင္ေက်ာင္း၊ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ရြာအ၀င္လမ္း။ သို႔ကလို မေရာက္ဖူးသူမ်ား အတြက္ မိမိ ေမြးရပ္ေျမ မိတ္ဆက္ဟု ဆိုရမလား။ ေက်းလက္ စာသ၀ဏ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကန္ျမဲက စာဆိုရႇင္ ဦးတင္မိုးက သူ၏ 'ေမြးရပ္ေျမ၏အလႇသစ္' ကဗ်ာတြင္ ေဖာ္ထုတ္ထားသည္။

ခါတစ္ေခါက္
ရြာေရာက္ရျပန္ေခ်ၿပီ။
ေဆာင္းေျမပဲ ပဲစဥ္းငံု
ဆီးခ်ဳံ တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္
ေတာစပ္ကဆိတ္အုပ္
တစ္လႈပ္လႈပ္ သိုးေတြေက်ာင္း
သဲေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာက္ေျမာင္မ်ား
တို႔ဘိုးဘြား လက္ထက္ကအတိုင္း
တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွ် မေျပာင္းလဲ
ေတြ႕ ျမဲတိုင္း ေတြ႕ရသည္။

ကန္ျမဲရြာ လူငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ဆက္လက္ ရြတ္ဆိုေနရဦးမယ့္ ကဗ်ာစာပိုဒ္ေလးပင္။ ၁၉၉၅ ခုႏႇစ္က ေရးခဲ့သည့္ ကဗ်ာသည္ ၁၅ ႏႇစ္ ေက်ာ္လာသည္ အထိ မႇန္ေနဆဲ။ ကန္ၿမဲ ဆိုသည့္ ရြာကေလးတြင္ ဆိတ္အုပ္၊ သိုးအုပ္ေတြ ရႇိေနပါေသး၏။ ေဆာင္းေျမပဲႏႇင့္ ပဲစဥ္းငံုလည္း စိုက္ေနရပါေသး၏။ ဆီးခ်ဳံ(ဆူးရစ္ခ်ဳံပင္)၊ တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္ပင္ေတြလည္း ဟိုတစ္စု၊ သည္တစ္စု က်န္ရႇိလ်က္ပင္။ ကန္ၿမဲ ဆိုသည့္ ရြာေလးက ဆည္ေရေသာက္ေတြ၊ ျမစ္ေရတင္ စီမံကိန္းေတြမႇ ကင္းလြတ္ေနေသာ ရြာေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ပါ၏။

မိုးေမွ်ာ္ရေသာရြာ၊ မိုးေခၚရေသာရြာ ဆိုလွ်င္လည္း မႇန္ပါေသး၏။ ကံၾကမၼာက ခြင့္ျပဳသေလာက္ သံုးလေပၚ၊ ေလးလေပၚ သီးႏႇံမ်ားသာ စိုက္ခြင့္ရရႇာသည္။ ဆည္ေရ၊ သြယ္ေရ မရႇိသျဖင့္ ရက္တိုသီးႏႇံမ်ား၊ ေငြျဖစ္လြယ္သည့္ မီးဖိုေခ်ာင္ သီးႏႇံမ်ား မ်ဳိးေစ့ခ်ခြင့္ မရရႇာၾက။

ေလာက၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရသည္ ျဖစ္ေလေတာ့ ေတာင္သူႀကီးမ်ားမႇာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေစ်းကြက္ကို နားလည္ေနပါေစ၊ ရာသီဥတု ခန္႔မႇန္းခ်က္ ဘယ္လိုပင္ ကြၽမ္းက်င္ေနပါေစ ဒီသီးႏႇံပဲ စိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ အသီးအႏႇံေတြ ေျပာင္းလဲစိုက္ဖို႔၊ ေစ်းကြက္၀င္ အသီးအႏႇံေတြ စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ဖို႔ ဆိုသည္က သံုးရာသီ ေရရႇိမႇ ျဖစ္မႇာကိုး။

သဘာ၀၀န္းက်င္ေတြ ေျပာင္းလဲပါေစ၊ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္ပါေစ နာရီလက္တံ တစ္ခုလို လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုကို အခ်ိန္တန္လွ်င္ လုပ္ေနၾကသည့္ ရြာဓေလ့ စာပန္းခ်ီကိုလည္း စာဆိုက ေရးဆြဲျခယ္မႈန္း ခဲ့ပါေသးသည္။

ဆယ္စုေတြ ရာစုေတြ
ဘာမႈမလဲ ငါတို႔ရြာ
ေခတ္အဂၤါဂုဏ္မေျမာက္
မိုးေသာက္ခ်ိန္ ယာထြန္သြား
ယာနားခ်ိန္ အဖန္ေသာက္
ညေရာက္ခ်ိန္ မီးခြက္ထြန္း
ရြာေျမမႇာ ဒါေတြကိုလြမ္းေနက်
ရႊမ္းျမျမရြာပန္းခ်ီ
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တကယ့္ပံုကား။

အဟုတ္ပင္ ဆယ္စုႏႇစ္ေတြ၊ ရာစုႏႇစ္ေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ရြာကေလးကလည္း ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့သည္ခ်ည္း။ ဒူးမေထာက္ခဲ့။ လက္မေျမႇာက္ခဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အမ်ားစု လက္မႈလယ္ယာမႇသည္ စက္မႈ လယ္ ယာဆီသို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ေျပာင္းလဲေနခ်ိန္ ကန္ျမဲက ေတာင္သူႀကီးမ်ားက နံနက္ မိုးေသာက္တာနဲ႔ ထြန္တံုးကို ေျခေတာ္တင္၍ ယာထြန္သြားေနတုန္း။ စက္မႈလယ္သမားတို႔ တစ္ေထာက္နားခ်ိန္ အေမာေျပ ကိုကာကိုလာ ေသာက္ခ်င္ေသာက္မည္။ အဆာေျပ ေခ်ာကလက္ စားခ်င္စားမည္။ ကန္ျမဲက ေတာင္သူႀကီးေတြ၏ အဖန္ေရ တစ္ခြက္ေလာက္ အေမာခံႏိုင္မည္ တဲ့လား၊ အဆာေျပမည္ တဲ့လားဟု ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ လွ်ပ္စစ္မီး မရသျဖင့္ ရြာေလး၏ ညဦးပိုင္း ကာလေတြက မႇိတ္တုပ္ မႇိတ္တုပ္ ၾကယ္ေတြႏႇင့္ အထင္မႇားစရာ မရႇိ။ မီးခြက္မီးျဖင့္ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္မႇာ ႏႇစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။
ေက်ာင္းဖြင္႕ရာသီ၀က္ ေက်ာ္သြားျပန္ေတာ႕့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ထေနာင္းပင္မႇ ရြက္ႏုေလးေတြ ေခါင္းျပဴစျပဳေလၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္စက လံုခ်ည္ေလးေတြ၊ ပုဆိုးေလးေတြမ, မၿပီး သြားရသည့္ ေခ်ာင္းငယ္ ေလးေတြက ပဲေလႇာ္ဖိုက ဆားလို ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သည္ေတာ့လည္း ကေလးတို႔မႇာ ဆင္ၾကယ္၊ လိပ္ၾကယ္ စသည့္ ရာသီေပၚ ဖိနပ္ထူထူေလးစီးၿပီး ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ကာ ေက်ာင္းတက္ရျပန္သည္ . . .

ေလာကသေဘာအရ မည္သည့္ အရာမွ် တည္ျမဲသည္ မရႇိ၊ အခ်ိန္တန္ ေျပာင္းလဲရသည္ခ်ည္း။ သို႔ကလို ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္တြင္ ခံႏိုင္ရည္ မရႇိဘဲ အမ်ားနည္းတူ လိုက္ပါေျပာင္းလဲရသည့္ အထဲတြင္ ကန္ျမဲရြာ ေတာင္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ေပသည္။ မႏႇစ္တုန္းဆီက ျမန္မာျပည္ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မိုးအရြာ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ သဘာ၀မိုးေရကို မႇီခိုေနရေသာ ေက်းလက္ေတာင္သူတို႔ ပ်ဳိးေတာင္းပိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ခဲ့သည္။ ကန္ျမဲက ေတာင္သူေတြက လည္း ပါသည္ေပါ့။ ရြာျပန္ၿပီဆိုေတာ့ သဲႀကီးမဲႀကီး။ ေနာက္ပိုင္း မိုးေတြေစြလို႔ အႏႇံေအာင္ခါစ ေျပာင္းပင္တို႔ ေျမတြင္ ျပားျပား၀ပ္ကုန္သည္။ အေစ့အဆံေတြ လြင့္စင္ကုန္သည္။ ဆီးသီးေတြ ေႂကြကုန္သည္။ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ တိရစၧာန္မ်ား ေရာဂါ၀င္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ မ၀င္ႏိုင္ေတာ့။ ဆန္ေကာႏႇင့္စု၊ ဆန္ကာႏႇင့္စုၿပီး ရသည့္ သီးႏႇံေလး ၿမိဳ႕ကို တက္ေရာင္းခ်ပါေသာ္လည္း ေစ်းကြက္က ေနာက္က်။ ေစ်းေကာင္း မရ။ စုိက္စရိတ္ပ်ဳိးစရိတ္ ေက်ယံုသာ။

ေတာင္သူႀကီးမ်ား အဖုိ႔ေတာ့ ယာေတာကအျပန္ ရြာအ၀င္ စာသင္ေက်ာင္းက မိမိတို႔ သားသမီးေလးေတြ စာေနၾကရင္ ေမာသမွ် ေျပၾကရသည္ပါပဲ။ ေနာက္ႏႇစ္ အတြက္ ခတ္ကြင္းျပင္ဖို႔ အားရႇိသြားၾကသည္ပါပဲ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက ကိုရင္ေလးေတြ အိမ္ေပါက္ေစ့ ဆြမ္းခံႂကြရင္ မရႇိလို႔ မလႇဴရတဲ့ဘ၀က ကြၽတ္ၿပီ ဆိုၿပီး ၀မ္းေျမာက္ၾကရသူေတြပါ။ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္ပါေစ၊ နည္းပညာကြန္ယက္ အေရြ႕မႇာ မပါ၀င္ႏိုင္လည္း ေနႏိုင္ပါေစ၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ေႏႇာင့္ေႏႇးခ်င္လည္း ေႏႇာင့္ေႏႇးပါေစ ဂႏၳ၀င္ ႏႇလံုးသား ပိုင္ရႇင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးဖူးေသာ ရြာငယ္ေလးမႇာ မည္သူ႔ကိုမွ် အျပစ္တင္ခ်င္ပံု မရ။ ရာသီဥတု ပူျပင္းေပမယ့္ ကဗ်ာႏႇင့္နီးစပ္သူ ရြာသားရြာသူေတြမို႔ ျပင္ပ ဗဟိႏၵအပူကို ရင္ထဲသို႔ အေရာက္မခံ။ တြန္းလႇန္ႏိုင္စြမ္းေတြ အျပည့္ရႇိၾကသည္။ အပူကို အေအးႏႇင့္ ဖ်န္းပက္ႏိုင္စြမ္း ရႇိသူေတြပင္။

အရပ္ေလးမ်က္ႏႇာတြင္ သဘာ၀ ေခ်ာင္းငယ္ေလး ၀န္းရံေနသည့္ ရြာကေလး။
မိုးရာသီေရာက္ရင္ျဖင့္ ေခ်ာင္းေရ ေျခက်င္း၀တ္ေလာက္ကို ပုဆိုးေတြ၊ လံုခ်ည္ေလးေတြမ, မၿပီး ေက်ာင္းသြားေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြ၏ ျမင္ကြင္းက ၾကည္ႏူးစရာ။ ေက်းငႇက္တုိ႔၏ အီအီအာအာ ေအာ္သံ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလး တို႔၏ ပလီပလာေၾကာ္သံ တို႔က ေက်ာင္းဖြင့္စ ရြာ၏ သႏၲရသ ပံုရိပ္ေလး တစ္ခု။

မၾကာပါေခ် သံုးေလးလခန္႔ ၾကာျပန္ေတာ့ စိုလိုက္၊ ေျခာက္လုိက္ ျဖစ္ေနေသာ သဲျဖဴလႊလႊတို႔ ေျခာက္စျပဳလာၿပီ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔ ထမင္းဘူးထဲတြင္ ေတာင္ကန္စြန္းဟင္းခ်ဳိ၊ မန္က်ည္းရြက္ေထာင္း၊ မႈိျဖဴ၊ ဆန္ကြဲမႈိ၊ မႈိနီးပါး၊ မႈိအုန္းနက္ စသည့္ ေဆာင္းအ၀င္ ရာသီ အစားအစာမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္စီႏႇင့္။ ေက်ာင္းသူေလးေတြ၏ မ်က္ႏႇာေပၚတြင္ အသားပတ္သျဖင့္ ရဲေနေသာ ပါးျပင္ကို ကရမက္ နံ႔သာရည္ျဖင့္ ထူထူေလး အံုထားပံုက တကယ့္ ေက်းလက္မႇ ေက်းလက္သူ အစစ္။

ေက်ာင္းဖြင့္ ရာသီ၀က္ ေက်ာ္သြားျပန္ေတာ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ထေနာင္းပင္မႇ ရြက္ႏုေလးေတြ ေခါင္းျပဴစ ျပဳေလၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္စက လံုခ်ည္ေလးေတြ၊ ပုဆိုးေလးေတြမ, မ ၿပီး သြားရသည့္ ေခ်ာင္းငယ္ေလးေတြက ပဲေလႇာ္ဖိုက ဆားလို ျဖစ္သြားျပန္သည္။

သည္ေတာ့လည္း ကေလးတို႔မႇာ ဆင္ၾကယ္၊ လိပ္ၾကယ္ စသည့္ ရာသီေပၚ ဖိနပ္ထူထူေလး စီးၿပီး ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ကာ ေက်ာင္းတက္ရျပန္သည္။ အေပၚအကၤ်ီခြၽတ္ ေယာင္ေပစူး လုပ္ကာ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္း လာၾကသည့္ ျမင္ကြင္းက ခ်စ္စရာ။ မ်က္ႏႇာေပၚတြင္ ဖံုႏႇင့္သဲတို႔ အလိပ္လိပ္။ ေျခဖ၀ါး၊ ေျခသလံုးတို႔တြင္ ဆူးျခစ္ရာ၊ ရႇရာတို႔ျဖင့္ ေသြးေလး မစို႔တစို႔။

ေကြၽးတာေလးနဲ႔ ၀ေအာင္စား၊ ရႇိတာေလးနဲ႔ လႇေအာင္၀တ္ၿပီး ေအးခ်မ္းစြာ ေနတတ္ျခင္းက ရြာေလး၏ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုဟု ဆိုရမည္။ ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အလႇတရားကို ရႇာေဖြၿပီး ေနတတ္သူေတြဟု ဆိုခ်င္သည္။ ေလာကတြင္ အခြင့္အေရး ႏႇစ္မ်ဳိး ရႇိသည္ဟု ထင္မိ၏။

ကိုယ္က သြားယူရေသာ အခြင့္အေရးႏႇင့္ ကိုယ့္ဆီလာေသာ အခြင့္အေရး။ သည္အခြင့္အေရး ႏႇစ္ရပ္တြင္ ကုိယ္ကသြားယူရမည့္ အခြင့္အေရးမႇာေတာ့ အတန္အသင့္ ရခဲ့ၿပီဟု ဆိုရမည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ခ်က္ေကာင္းသျဖင့္ ဇဂ်မ္းဆိုသည့္ ဖြားဖက္ရြာတြင္ (အ.ထ.က) ေက်ာင္းႏႇင့္ စာေျဖဌာန ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္ဆီလာမည့္ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ေမွ်ာ္ရသည့္အထဲတြင္ မိုးေမွ်ာ္ရသည့္ အခ်က္လည္း ပါသည္။ ေမွ်ာ္ရဖန္ မ်ားလြန္း၍ ရာသီ႐ုပ္ေတြ အလြတ္ရလာ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မလြဲႏိုင္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ

ယင္းရာသီ႐ုပ္မ်ားပင္လ်င္ အေၾကာင္းမသင့္ပါက ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ ထိုသို႔ ေဖာက္ျပန္တိုင္းလည္း ေက်းလက္ေန ျမန္မာေတာင္သူမ်ား အခက္အခဲ ႀကံဳရသည္ခ်ည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးရြာမႇ လန္းဆန္းၾကရမည့္ ကိုယ့္ရြာေလးကို အလားတူ မိုးရြာမႇ လိုရာခရီးကို ဆက္ႏိုင္မည့္ စမ္းေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ပမာဆင္၊ ဥပမာ လကၤာအသြင္ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ရြာခံ ကဗ်ာဆရာႀကီးက ခုလို ေရးဖြဲ႕ခဲ႔ပါေသးသည္။

မိုးရြာလ်င္
စမ္းကေလး စီးမႇာပင္။
မိုးစဲလွ်င္
စမ္းကေလး အားနည္းမႇာပင္။
မိုးကုန္လွ်င္
စမ္းကေလး၏ အဟုန္ရပ္ၿပီး
အနာဂတ္မိုးရာသီကို
ေမွ်ာ္ဦးမည္ပင္။
မိုးရႇိလွ်င္
စမ္းရႇိမႇာ ေသခ်ာသည္ပင္။

စမ္းႏႇင့္တူေသာ ကန္ျမဲရြာေလးအား ထာ၀စဥ္ ရႇင္သန္ေစျခင္း အလုိ႔ငႇာ မိုးေရတို႔ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းႏိုင္ၾကပါေစ။
Written by ေအာင္ပိုက္

ဘဲဥ၊ ႏိုင္တီတူး၊ က်ဆိမ့္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈ

ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ရန္ကုန္ေရာက္စက အေဆာင္မႇာ ေနပါတယ္။ ညေန၊ ညေန အားတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တယ္။ လူရည္ကလည္း မလည္လႇေသးဘူး။ အေဆာင္နားက ခပ္ခ်ာခ်ာ ဆုိင္ေလးမႇာပဲ ထုိင္ျဖစ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ စြဲစြဲလမ္းလမ္းသာ မႀကိဳက္ေသးတယ္၊ မႇာရင္ေတာ့ က်ဆိမ့္ပဲ။ အေဖာ္ေတြကလည္း ေပါ့ဆိမ့္၊ က်ဆိမ့္၊ ခ်ဳိဆိမ့္ ဘာညာေပါ့။ မႇာသာမႇာတယ္။ လာခ်ေတာ့ ဒီအရသာပဲ။ ဘာမႇာမႇာ ဒါပဲရတာ။

အေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္မႇာ တက္ရတယ္။ ေက်ာင္းထဲမႇာက ကြမ္းမေရာင္းရဘူး။ (ကြမ္းတစ္ျပစ္ျပစ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဆုိ ေသာက္ျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းလို႔ ေနမႇာေပါ့) ေက်ာင္းခ်ိန္ထဲ ကြမ္းမစားရေတာ့ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ကြမ္းစား ခ်င္ေရာ။ ေက်ာင္းဂိတ္၀မႇာ ကြမ္းေရာင္းတဲ့ အဘႀကီး တစ္ေယာက္ ရႇိတယ္။ႏုိင္တီတူး၊ ဘုရင္မ၊ ဆစ္ဂနယ္၊ ေဖာ္တီဖိုက္ ႀကိဳက္တာေျပာ၊ ဗမာေဆး ေရာထားတာ ခ်ည္းပဲ။ အနံ႔ေလး ပါတာကလြဲရင္ ဒီအရသာပဲ။ ေရြးစရာမရႇိဘူး ထင္ေတာ့ ဒါပဲစားရ တာေပါ့။

အလုပ္၀င္တယ္။ ေရႊဂံုတိုင္႐ံုးမႇာ (တာေမြကို ႐ံုးမေျပာင္းေသးတဲ့ အခ်ိန္)တုန္းက ေန႔ခင္းဘက္ဆုိ ႐ံုးေအာက္ဆင္းရင္ စားစရာဆုိင္က အနီးအနား တစ္ဆုိင္ပဲ ရႇိတယ္။ အမဲသား၊ ဘဲဥနဲ႔ငါးေၾကာ္ပဲ ပံုမႇန္ရတာ။ အမဲ မစားေတာ့ ဘဲဥနဲ႔ငါးေၾကာ္ပဲ။ ဘဲဥနဲ႔ စားမလား၊ ငါးေၾကာ္နဲ႔စားမလား ဒါပဲ ေရြးရတာ။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘဲဥမုန္းေရာ ဆိုပါေတာ့။

ဒါေလးေတြက သာမည ေရြးခ်ယ္မႈေလးေတြပါ။ ဒါေတြမႇာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြက ေဘာင္ခတ္ ထားၾကတယ္။ ဒါေရြးရင္ေရြး၊ မေရြးရင္ မေရြးနဲ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေရြးစရာ တစ္ခုပဲရႇိၿပီး ေရြးရင္ေရြး၊ မေရြးရင္ မေရြးနဲ႔ ဆိုတာကို ဘိုလုိေတာ့ Hobson's Choice လို႔ သံုးၾကပါတယ္။ ကိန္းဘရစ္ခ်္မႇာရႇိတဲ့ ျမင္းေဇာင္းပိုင္ရႇင္ ေတာမတ္စ္ေဟာ့ဘ္ဆင္န္(၁၅၄၄-၁၆၃၁)က စတယ္ ဆုိၾကပါတယ္။ သူက ျမင္းငႇားစားတာ။ သူ့ဆီက ျမင္းသြားငႇားရင္ ေရြးလုိ႔မရဘူး။ျမင္းေစာင္းရဲ႕ တံခါးနဲ႔ အနီးဆံုးမႇာ ရႇိေနတဲ့ျမင္းပဲ ရမယ္။ အဲဒီျမင္းကို ငႇားရင္ငႇား၊ မငႇားရင္ေနပဲ။
ဗမာေဆး ေရာထားတာခ်ည္းပဲ။ အနံ႔ေလး ပါတာက လြဲရင္ ဒီအရသာပဲ။ ေရြးစရာ မရႇိဘူး ထင္ေတာ့ ဒါပဲ စားရတာေပါ့ . . .

အရသာမရႇိတဲ့ ဘဲဥနဲ႔ငါးေၾကာ္ ႏႇစ္မ်ဳိးထဲက တစ္မ်ဳိး ေရြးရတာမ်ဳိး ၾကေတာ့ Dilemma ေခၚရမယ္ ထင္တယ္။ လက္မခံခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ ႏႇစ္ခုထဲက တစ္ခု ေရြးရတာမ်ဳိး။ အဲဒီထက္ဆုိးတာ ရႇိပါေသးတယ္။ Morton's fork ဆုိတာပါ။ ႏႇစ္ခုစလံုး ဘာေရြးေရြး မေကာင္းတဲ့ဟာမ်ဳိးပါ။ စပိန္ စကားပံု ''နံရံကပ္ အပစ္ခံမလား၊ ဓားနဲ႔အထိုးခံမလား'' ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ၁၄၈၇ ခုႏႇစ္က ဟင္နရီ ၇ လက္ထက္ အဂၤလန္ရဲ႕ နန္းရင္း၀န္ႀကီး ဂြၽန္ေမာ္တန္ရဲ႕ အခြန္ေကာက္တဲ့ မူ၀ါဒက လာတာပါ။

''လူတစ္ေယာက္ဟာ ဇိမ္က်က် ေနတယ္၊ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး သံုးတယ္ ဆုိရင္ ဒီလိုလူမ်ဳိးဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္ အတြက္ အခြန္ေတာ္ဆက္သဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြ ရႇိတယ္လုိ႔ ယူဆႏိုင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ လိုသေလာက္ပဲ သံုးတယ္၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ လကၡဏာလည္း မျပဘူး၊ ဒါဆုိရင္ သူစုေဆာင္းထားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ဒီလို လူမ်ဳိးဟာလည္း ဘုရင္မင္းျမတ္ကို အခြန္ေတာ္ ဆက္သႏုိင္မဲ့ သူမ်ဳိးပဲ'' ဆုိတဲ့ အယူအဆပါ။ (ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ ဒီမႇာ ဒီလို မဟုတ္လုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ အိမ္မရႇိလို႔ လမ္းေဘးမႇာေနတဲ့ လူကိုပါ သူေဌး ဆုိၿပီး အခြန္ေကာက္ေနမႇာ) ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး ေကာင္းလို႔ ေရြးရခက္တာမ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ေခၚတာ ရႇိပါေသးတယ္။ ဘူရီဒန္ရဲ႕ ျမည္း Buridan's Ass ပါ။ (ဒီေနရာမႇာ Ass က Old English အရ Donkey ပါ) ျမက္ေျခာက္နဲ႔ ေရရႇိတဲ့ ေနရာေတြနဲ႔ အကြာအေ၀းတူမႇာရႇိတဲ့ ျမည္း တစ္ေကာင္ေပါ့။ ဒီျမည္းက ေရလည္း ဆာတယ္၊ ဗိုက္လည္း ဆာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေရပဲ အရင္ေသာက္ရ ေကာင္းမလား၊ ျမက္ေျခာက္ပဲ စားရ ေကာင္းမလားနဲ႔ စဥ္းစားေနတာ။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အစာငတ္၊ ေရငတ္ၿပီး ေသသြားေရာတဲ့။ (ဒါက ပံုျပင္ထဲမႇာမုိ႔ ျမည္းက စဥ္းစားၪာဏ္ႀကီးတာ ေနမႇာပါ။ ျမည္းထက္ စဥ္းစားၪာဏ္ႀကီးတဲ့ လူေတြလည္း ရႇိတာပဲ)ျမင္းေရြးလုိက္၊ ျမည္းျဖစ္လုိက္နဲ႔ တယ္မေကာင္းပါဘူး။ သမုိင္းထဲက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကိစၥတစ္ခုေလာက္နဲ႔ ေျပာၾကည့္ရေအာင္။ စပိန္က ေအာင္ႏိုင္သူ ေကာတက္ဇ္ တစ္ေယာက္ မကၠဆီကို ေျမေပၚကို တပ္အနည္းငယ္နဲ႔ ေျခခ်မိတဲ့ အခ်ိန္။ ဟိုဘက္မႇာက အက္ဇ္တက္စ္ အင္ပါယာက တပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ျပန္ေျပးဖို႔ပဲ ရႇိတယ္။ တုိက္မလား၊ ေျပးမလား ႏႇစ္မ်ဳိး ေရြးစရာရႇိတယ္လုိ႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း တုိက္တာက ႐ႈံးဖုိ႕ ေသခ်ာသေလာက္ ရႇိေနတာ။

အဲဒီအခ်ိန္ ေကာတက္ဇ္က သူ့သေဘၤာေတြကို မီး႐ိႈ႕ပစ္လုိက္ေရာ။ (ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘုရင့္ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္တာနဲ႔တူမယ္ ထင္တယ္) သူ႔တပ္ေတြ အတြက္ ေရြးစရာက တုိက္ဖုိ႔ ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္ပဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ရႇိေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့လည္း တုိက္ရင္းနဲ႔ ေသတာပဲျမတ္တယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ စပိန္ တပ္ေတြက စြတ္တုိက္တာ၊ သေဘၤာေတြ မီး႐ိႈ႕တာ ျမင္ထားေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ တကယ္တုိက္ၿပီပဲ ဆုိၿပီး လန္႔ေနတဲ့ အက္ဇ္တက္စ္တပ္ေတြ ဆုတ္သြားတာနဲ႔ စပိန္တပ္ေတြ ေသြးေျမမက် ေအာင္ပြဲခံႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ ေပးထားတဲ့ အေျခအေနကို လက္မခံဘဲ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးယူႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ ေဘာင္ခတ္ခံထားရတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာေတြကို ျပင္ပစ္တာပါ။ေနာက္တစ္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားစုဟာ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏႇစ္ခုထဲက တစ္ခုက မမႇန္ဘူးလုိ႔ လက္ခံလုိက္ရင္ တျခားတစ္ခုကိုပဲ မႇန္တယ္လုိ႔ စဥ္းစားတတ္ၾကတာပါ။ ၁+၃=၅ (သို႔မဟုတ္) ၁+၃=၂ ဆိုတဲ့ အထဲက ဘယ္ဟာ မႇန္သလဲလို႔ ေမးၿပီ ဆိုပါစုိ႔။ ၁+၃=၅ ဟာ မႇားတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သိတယ္ ထားေတာ့။ ဒါဆုိရင္ ၁+၃=၂ က မႇန္တယ္လုိ႔ ေရြးလုိက္မိတတ္ၾကတယ္။ (ဟာ မေနာက္ပါနဲ႔။ဒါလည္း ဟုတ္မႇ မဟုတ္တာႀကီးပဲလုိ႔ ေျပာစရာရႇိပါတယ္) ဒါက ဂဏန္းေတြနဲ႔ ခ်ျပထားတာမုိ႔ပါ။ ဘ၀မႇာ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ ၾကံဳလာရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြက ဒီလုိမ်ဳိး ဟိုဟာမမႇန္မႇန္း သိ႐ံုနဲ႔ ဒီဟာပဲလို႔ ေရြးတတ္ၾကတာ ျငင္းမရပါဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဘာင္ခတ္မိလုိ႔ ရြာလည္တာေလး တစ္ခုလည္း ရႇိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္ ေရာက္စက လမ္းရႇာမရတာပဲ။ လိပ္စာက ၃၅ လမ္း(လမ္းတုိ)တဲ့။ လမ္းတို ဆိုေတာ့ ဘယ္လို တုိမႇန္းလဲ မသိ။ အဲဒါနဲ႔ မထူးပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဘက္ကေန ၃၅ လမ္းထိပ္ စ၀င္ၿပီး ရႇာမယ္ေပါ့။ တစ္ဘေလာက္ၿပီး တစ္ဘေလာက္ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္သြားရင္ ေတြ႔မႇာဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ အဲဒါသြားရင္းနဲ႔ လမ္းသာပိတ္သြားတယ္။ ရႇာမေတြ႕ဘူး။

ဘယ့္နဲ႔ဟာလဲေပါ့။ လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြ႕ရမႇာ ဘယ္လုိျဖစ္လို႔ ရႇာလုိ႔မရတာလဲေပါ့။ အေခါက္ေခါက္ ေလွ်ာက္တယ္။ မေတြ႕ဘူး။ အဲဒီေန႔က လိုရာမေရာက္လုိက္ဘူး။ ေနာက္မႇသိတာက ...အေဆာက္အအံုႀကီး ခံေနတာ။ ဒီဟာႀကီး ပိတ္ေနေတာ့ ၀င္မရဘူး။ အမႇန္က အဲဒီ လမ္းတုိေလးက ေအာက္ဆံုးမႇာရႇိတာ။ တျခားလမ္းက ေကြ႕၀င္မႇ ေရာက္မႇာ။ (တုံးတယ္လုိ႔ ေျပာရမႇာပဲ၊ တကယ္ကို မသိဘူး)။ ကိုယ့္စဥ္းစားပံုကို ကိုယ့္ဘာသာ ဟန္လႇထင္ေနတာ။ သတင္း အခ်က္အလက္ ျပည့္ ျပည့္စံုစံု မသိမႈရယ္၊ ကိုယ္သိသမွ် (လမ္းကို ဘေလာက္ေတြနဲ႔ ခဲြၿပီး ကမ္းနားအထိ ေပါက္တယ္လုိ႔ သိတာ)ကို ျပည့္စံုၿပီ ထင္မိလို႔ လမ္းေပ်ာက္သြားတာ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဘာင္ခတ္၊ ဒါမႇမဟုတ္ သူမ်ား ေဘာင္ခတ္တာခံ၊ အဲဒီထဲကမႇ ေရြးၾကတာ။ Hobson's Choice တို႔၊ Dilemma တို႔၊ Morton's Fork တို႔လို အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳရၿပီလုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မႇတ္မိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက တျခားတစ္လမ္းေတာ့ အနည္းဆံုး ရႇိတတ္ပါတယ္။

ေရႇ႕ဆံုးက ျပႆနာေလးေတြ ျပန္ေကာက္ပါရေစ။ ကိုယ္ေရး အ႐ႈပ္ထုပ္ေတြ လြယ္လြယ္ေလး ေျပလည္သြားပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖုိ႔ဆုိ လမ္းနည္းနည္း ေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းထိပ္ထြက္လိုက္။ လမ္းထိပ္က ဆိုင္က လက္ဖက္ရည္က ေကာင္းမႇေကာင္း။ ေပါ့ဆိမ့္ဆို ေပါ့ဆိမ့္နဲ႔ တူတယ္။ က်ဆိမ့္ဆို က်ဆိမ့္နဲ႔ တူတယ္။ ကြမ္းကိစၥလည္း ဒီလိုပဲ။ မနက္ ေက်ာင္းမသြားခင္ နည္းနည္း ေစာေစာထ၊ ဟိုဘက္လမ္းက ဖက္နဲ႔ထုပ္ေပးတဲ့ ကြမ္းယာ ေကာင္းေကာင္းကို၀ယ္၊ ဒါဆုိ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ႏြမ္းလဲမႏြမ္းတဲ့ ကြမ္းေကာင္းေကာင္း စားလုိ႔ရၿပီ။ ထမင္းစားတဲ့ ျပႆနာလည္း ဒီလုိပဲ။ ႐ံုးေပၚကဆင္း၊ အဲဒီနားက လမ္းၾကားေလး အတုိင္း နည္းနည္း ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ အိမ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ ထမင္းဆုိင္ေလး ရႇိတာ။ ညဆုိလည္း ေရတာရႇည္ထဲ သြားစား၊ ေစ်းလည္းခ်ဳိ၊ စားလည္းေကာင္း။ အားမထုတ္ေတာ့ ပိတ္မိေနတာေပါ့။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ ပိုအားထုတ္ရမႇာေပါ့။ဘာလုိလုိနဲ႔ ၅ နာရီေတာင္ခြဲၿပီ။ ႐ံုးဆင္းလုိ႔ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ၾကၿပီ။ ဟိတ္လူေတြ လိုက္ၾကဦးမလား။ တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္မႇာ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ၾကမယ္ေလ။ ေ၀းလို႔လား။ ဟာ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာက္ရမႇာေပါ့။ Hobson's Choice ထဲ ပိတ္မိမေနခ်င္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ အားထုတ္ၾကရမႇာေပါ့။ မလုိက္ခ်င္လည္း ဒီနားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မႇာပဲ ခပ္ညံ့ညံ့ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မေသာက္ခ်င္ ေန၊ သေဘာပဲ။
Written by ေဇဝင္းေနာင္

Platform Marketeers ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္

Written by ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီး လူဦးေရ ေျခာက္သန္းေက်ာ္။ ေျပာင္းေရႊ႕လာေရာက္ ေနထိုင္သူေတြပါ ေပါင္းရင္ ရႇစ္သန္းေလာက္ရႇိၿပီ ထင္ရဲ႕။ အႏႇီၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ေစ်း၀ယ္ေစ်းသည္ေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတာ မဆန္းပါဘူး။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ပလက္ေဖာင္းေတြဟာ ေစ်းေရာင္ဌာန ျဖစ္ေနသည္။
''ဆရာ ပလက္ေဖာင္း ေစ်းေရာင္းတာကို မႀကိဳက္ဘူးလား''ကြၽန္ေတာ္ တပည့္ ခြၽန္တြန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား တြန္းပို႔ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေကာင့္ကို မေျဖရင္ေတာ့ သိကၡာက်ေပေရာ့မည္။
''ခြၽန္တြန္း၊ မင္းတို႔ကို ေခ်ာက္ခ်ေနတာလား''
''မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာရယ္ ဆရာတုိ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားကို သိခ်င္လုိ႔ပါ''
''တို႔သေဘာထားကေတာ့ အမႇန္ကို လိုလားတာေပါ့။ မင္းကို ငါေမးမယ္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းဟာ လူသြားဖို႔လား ေစ်းေရာင္းဖို႔လား''
''ေစ်းေရာင္းဖို႔''
''ဘာ''
''ေစ်းေရာင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာဖို႔ပါ။ ဆရာက ေဒါသႀကီးပဲ''
''မင္းက လူသြားဖို႔လို ေျဖရင္ ၿပီးေရာ။ တိုက်ဳိမႇာက ပလက္ေဖာင္းမႇာ စက္ဘီး စီးလို႔ရေအာင္ လုပ္ထားေပးတယ္။ စက္ဘီးလာရင္ ဘရိတ္က က်ိက်ိနဲ႔ အသံျမည္တယ္။ ဒီအခါ လူေတြက ေဘးကပ္ေပးရတယ္''
''ပလက္ေဖာင္းေပၚကဆင္း ေပးရေသးလား ဆရာ''
''ငါေျပာၿပီးၿပီေကာ ပလက္ေဖာင္း ဆိုတာ လူေလွ်ာက္ဖို႔''
''ဟာ ဆရာက အခုပဲ၊ စက္ဘီးသြားလုိ႔ ရတယ္ဆို''
''ေအးေလ ေနရာ လုပ္ေပးထားတာကိုး''
''ဒါဆိုလည္း ဆရာရယ္၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမႇာ လူလည္းေလွ်ာက္ ေစ်းလည္းေရာင္းဖို႔ လုပ္ေပးရင္ မေကာင္းဘူးလား''
''ခြၽန္တြန္း၊ မင္းပညာရႇိပဲ။ ကာတြန္း ဆရာတစ္ေယာက္ေတာ့ ေရးဖူးတယ္။ ခုေစ်းေရာင္း ပလက္ေဖာင္း ေတြေတာ့ လံုေလာက္ေနၿပီ။ လူေတြ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပလက္ေဖာင္းေတြပဲ လုပ္ေပးဖို႔ လိုသတဲ့''
''ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ လူေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး နည္းလမ္းရႇာတယ္နဲ႔ တူတယ္''
''ေအးကြ၊ ရန္ကုန္ကလူေတြက လမ္းက်က်ပဲ ေလွ်ာက္ေတာ့တယ္''
''အင္းဒါကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေတြဟာ လူေလွ်ာက္လို႔ အဆင္မေျပေလာက္ေအာင္ မညီမညာ ျဖစ္ေနတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ အက်င့္ပါသြားၿပီေလ၊ Mindset ျဖစ္သြားတာေပါ့''
''ခုပလက္ေဖာင္းေပၚက ေစ်းသည္ေတြ ဖယ္ရႇားတာ ဆရာ ဘယ္လို သေဘာထားလဲလုိ႔ ဆရာ့ကိုေမးတာ ဆရာ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ပဲ ေျဖတယ္''
''ငါေျဖပါ့မယ္ကြာ။ အခ်က္သံုးခ်က္ ပါ၀င္တယ္။ နံပါတ္တစ္က ပလက္ေဖာင္း ကိစၥ''
''ဟုတ္ကဲ့ဆရာ''
''ပလက္ေဖာင္းေတြကို လူေတြေလွ်ာက္ဖို႔ သင့္ေတာ္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ျမင့္ေနတယ္။ ရြဲ႕ေနေစာင္းေန၊ အေပါက္ေတြနဲ႔ လမ္းေတြ႕တဲ့ အခါ ေျခတစ္လႇမ္းစာမက တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနတာမ်ဳိး ဆိုရင္ အဆင္မေျပဘူးေပါ့။ ဒါကေတာ့ ျဖည္းျဖည္း လုပ္လို႔ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပလက္ေဖာင္းကို မည္သူမႇ အခ်ိန္ျပည့္ အခိုင္အမာ အေဆာက္အဦ မေဆာက္ဖို႔ လိုတယ္။ အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စဥ္းစားလို႔ ရဖို႔ပါ။ ပလက္ေဖာင္းကို ျပည္သူေတြ သြားလာႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထားဖို႔ပါပဲ။ လက္တြန္းလႇည္းေတြ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ မရဘူး။ ပလက္ေဖာင္းေဘး ကားရပ္ရင္ ဒီပလက္ေဖာင္းေတြ ျမင့္ေနရင္ ကားတံခါး မလြတ္တာမ်ဳိးကို သတိထားရမယ္။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ ပလက္ေဖာင္း ဆိုတာ လမ္းကို မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းတဲ့ ပုခုန္းသား ျဖစ္ရသလို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားတဲ့ လူေတြ သားလာေရး အတြက္ အဆင္ေျပေရးကို အေလးေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္ရတယ္''
''ဟုတ္က့ဲဆရာ၊ ပလက္ေဖာင္းေတြမႇာ ဂ်ပန္လို စက္ဘီးေတြ သြားလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေနာ္''
''ေအးကြ၊ ဒါက အဆင့္ဆင့္ လာမႇာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒါက ေစ်းသည္ေတြ ကိစၥပါ။ ေစ်းသည္ေတြက သူတို႔ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ေစ်းေရာင္းတာ သမာအာဇီ၀ါပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြသြားတဲ့ ပလက္ေဖာင္းမႇာ ဘာလို႔ လာေရာင္းလဲ သိလား''
''လူေတြ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ေနရာမႇာေရာင္းရင္ ပိုေရာင္းရတာေပါ့ ဆရာ''
''ဒါက အမ်ား ယူဆခ်က္ပါ။ Mindset ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ တကယ္ေတာ့ ေနရာသတ္မႇတ္ၿပီး လူလယ္လို႔လြယ္ ကားရပ္လို႔လြယ္တဲ့ ေနရာမႇာ ေစ်းေရာင္းရပါတယ္။ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမႇာ Warehouse ဆိုတဲ့ ကုန္ေလႇာင္႐ုံေတြမႇာ ေစ်းေရာင္းတာေတြ ရႇိသလို Outlet Mall ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္ ခပ္လႇမ္းလႇမ္းမႇာ ေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြ ရႇိတယ္။ ေစ်းသက္သာတယ္။ အသံုးတည့္တယ္ ဆိုရင္ လာ၀ယ္ၾကတာပဲ။ ဒီမႇာလည္း ေရႊပုစြန္ဆို သာေကတမႇာ သြားစားတယ္။ ခိုင္ခိုင္ေက်ာ္ဆို ေတာင္ဥကၠလာထိ သြားစား တာပဲ။ Junction 8 တို႔ Ocean တို႔ကိုလည္း သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာကို ေျပာျပတာပါ။ ေစ်းသည္ေတြကို ညေနဖက္ ႐ုံးရႇိတဲ့ ပန္းဆိုးတန္း ေအာက္လမ္းလို ေနရာေတြ ဗိုလ္တစ္ေထာင္လမ္းလို ေနရာေတြမႇာ ညေစ်းတန္းလို လုပ္ေရာင္းခိုင္းရင္ လူေတြ ၀ယ္လာၾကမႇာပါ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ ၪာဏ္မီသေလာက္ ေျပာတာပါ။ တိုင္တုိင္ပင္ပင္ လုပ္ရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အၾကံၪာဏ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာမႇာပါ။ လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းသူေတြ အတြက္ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး ေငြေၾကး အေထာက္အပံ့ေတြ အတြက္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားရမႇာပါ''
''ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ အခု လမ္းေဘး ေစ်းမေရာင္းရလို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမအပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုတဲ့သူေတြ ရႇိတယ္။ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးဆရာ''
''ပညာေရး၀န္ႀကီးက မူလတန္း ပညာေရး မသင္မေနရ ျပဳလုပ္ေတာ့မယ္။ လတ္တေလာ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးေတြလည္း မေပးရသေလာက္ နည္းေအာင္ ေကာက္ခံေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ဆင္းရဲရင္ သူတို႔မႇာ တကယ္ အခက္အခဲ ရႇိတယ္''
''ဒါအစိုးရမႇာ တာ၀န္ ရႇိတယ္''
''ေဟ့ေကာင္ ခြၽန္တြန္း၊ မင္းက အျပဳသေဘာမ်ဳိး ေျပာေနတာလား၊ ကပ်က္ယပ်က္ လုပ္ေနတာလား''
''ကြၽန္ေတာ္ တကယ့္ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါ''
''ေအး အစိုးရမႇာ တာ၀န္ရႇိသလို တို႔တေတြမႇာလည္း တာ၀န္ရႇိတယ္ကြ၊ အားလံုး ကူညီေဆာင္ရြက္မႇာပဲ''
''ဆရာေကာဆရာ''
''ငါကေတာ့ လူေတြ သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေရးေနရတာပဲ။ စာေရးဆရာတို႔ ဂ်ာနယ္လစ္တို႔ ဆိုတာ စတုတၴမ႑ိဳင္ကြ''
''ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ဒီမ႑ိဳင္လည္း ခိုင္မႇ''
''ေခြးေကာင္''